«Βατάτζης»-Ο Μαρμαρωμένος Βασιλιάς

«Τον λαμπρόν Βασιλέα και των πιστών μέγα καύχημα και των νυμφαίων το κλέος, Ιωάννην τιμήσωμεν, εν ύμνοις και ωδαίς πνευματικαίς, την μνήμην επιτελούντες αυτού, συμφώνως ανακράζοντες. Δόξα τω σε Δοξάσαντι, δόξα τω σε στεφανώσαντι, δόξα των ενεργούντι δια σου πάσιν ιάματα»

«Ο Άγιος Αυτοκράτωρ Ιωάννης Βατατζής και το Ποθούμενο της Ρωμιοσύνης»

«Εμείς του Χριστού οι Αθώοι

στην ελπίδα την αγάπη την πίστη

στην καλοσύνη και την ομορφιά

στων στεναγμών την αγιότητα

Περίσσια  των αγγέλων τα φτερά»

Ο Μαρμαρωμένος Βασιλιάς

Και  είδα ένα όνειρο

Είδα τον  Ιωάννη με πρόσωπο  και σώμα από φλόγα με ρούχα βασιλικά

Άγγελοι με την θεια και  Αγια κοινωνία   τον περιτριγύριζαν………

Άγγελοι που είχαν πάρει τον Ήλιο  από τον θρόνο του Θεού  στην ύψωση των δικαίων…Ο Ιωάννης έλαμπε σε  πορφυρές αχτίνες θριαμβευτικά  ανάμεσα στο γαλάζιο  του  ουρανού τριγυρισμένος από άστρα ,ψηλά  στον χρυσό τρούλο της Αγίας Σοφίας  Οι καμπάνες  γέμιζαν τον αέρα και ξαφνικά άνοιξε ο ουρανός   και ένα λευκό φως , μετά από  μεγάλης σιωπής προσμονή,  έγραψε  «Βατάτζης»

Φωνή ακούστηκε «Ιώ  το όνομα   αυτού του εκλεκτού βασιλιά και μια  η μοναδική πόλη- Κωνσταντινούπολη-   σε ένα μόνο όνομα   χριστιανικό το όνομα της Ορθοδοξίας»

Ένιωσα την καρδιά μου να χτυπά δυνατά και ξύπνησα

Άναψα ένα κερί και είχα αποφασίσει να μείνω άγρυπνος μέχρι το πρωί Η ψυχή μου γέμισε από ένα αίσθημα που δε μπορούσα να εξηγήσω

Η φευγαλέα λάμψη μιας αστραπής έλαμψε στο πρόσωπο μου  Η βροχή δεν θα αργούσε να έρθει…………

Είχα συναντήσει τον Βατατζή  πριν είκοσι χρόνια όταν δοκιμαζόμουν Είμαι ένας από αυτούς που ο Ιωάννης  ευεργέτησε ένας από  το πλήθος που βοήθησε υποστήριξε, όπως έκανε όλη την ζωή του για τους καταπιεσμένους, τους αδικημένους τους φτωχούς, τους κατατρεγμένους Τι μυστήριο  αλήθεια είναι ο αγώνας του ανθρώπου! Όλο αγωνίες εφιάλτες και ερωτηματικά!

Η ψυχή μου ένιωσε εκείνο το λεπτό συναίσθημα του ευλαβικού θαυμασμού  για αυτόν τον άνθρωπο που όλοι δικαίως τον ονόμαζαν  «πηγή  αστείρευτης ελεημοσύνης» για τον Άγιο Πολεμιστή… που κράτησε σε  όλη την ζωή του  τον όρκο απέναντι στον Χριστό  και το λαό

 Αυτό  έγινε εδώ και πολύ καιρό εκεί στο  τόπο που γεννήθηκα κοντά  στην αυλή  του Ιωάννη στο  στο Νύμφαιο της Βιθυνίας και στρατευμένος ακολουθούσα τον βατάτζη στο πόλεμο Τον έβλεπα  καβάλα στο άλογο και στο δεξί χέρι να κρατά  το σπαθί του με ατσάλινη αιχμή

Και εκείνο τον χειμώνα πολεμούσαμε Το πρόσωπο του έλαμπε  και καθώς ριχνόταν στην μάχη πρώτος έλεγε ……  για  να μας εμψυχώσει…«Ο Θεός είναι μεγάλος  θα τα καταφέρουμε»

1232  Κάθε εξουσία δεν είναι τίποτε άλλο   παρά  αρπαγή με την  μάσκα  της δικαιοσύνης ,μα η  Αυτοκρατορία   στα χέρια του Ιωάννη έχει πάρει άλλη μορφή

 Άλλαξε ο ήλιος, άλλαξε την ψυχή και το χαμόγελο φαινόταν διάχυτο στα πρόσωπα μας

 Ο πόθος για την Κωνσταντινούπολη, δεν είχε χαθεί. Ποτέ ο Ιωάννης Βατάτζης δεν έβγαζε από το νου του τούτο  το μεγάλο ποθούμενο, την ανάκτηση της Κωνσταντινουπόλεως και την ανασύσταση της Ελληνοχριστιανικής Αυτοκρατορίας.

 Είχαμε  καταφέρει  να αποκτήσουμε τον έλεγχο της Ηπείρου της Μακεδονίας, της Θράκης των νησιών του Αιγαίου  και της Μικράς  Ασίας  μέχρι  την  Ανδριανούπολη  περιορίζοντας τους Φράγκους στα σύνορα τη Βασιλεύουσας.

Τούτο ήταν τα νέο  πρόσωπο του Θεού στο πρόσωπο του Βατάτζη

Αυτός  ο Θρόνος είναι άξιος

Πέντε ολόκληροι Χειμώνες πέρασαν στον πόλεμο….μα όσο περνούσε ο καιρός τούτος ο πόλεμος γίνονταν αγκάλιασμα  θαρρώ, και αυτό οφειλόταν στον Ιωάννη

Στο καιρό που ξεκουραζόταν τίποτε  δεν θύμιζε ότι ήταν Αυτοκράτορας.

 Αυτή η κρυφή περηφάνια όταν  βρισκόταν ανάμεσα μας ,διακρινόταν στα μεγάλα μάτια του και στο αδύνατο  πρόσωπο του.

Χωρίς να θαμπώνεται από την άσκοπη φαντασμαγορία του κόσμου την πλάνη τον θυμάμαι να κάθεται να γευματίζει  μαζί μας   Πολεμά, εργάζεται και πονά μαζί με το λαό.

Όμως η τραγωδία  του λαού του και το όραμα της Βασιλεύουσας που πληγωμένη στέκει όρθια σε χέρια  ξένων πλήγωνε  και δεν αλάφρωνε την μαλακή   καρδιά του

Ανάμνηση γλυκιά η πόλης, το όνειρο και η ψυχή του περίμενε την ευλογημένη μέρα που θα γίνει και πάλι Ελληνική

1234,ολοι γνωρίζαμε ότι η πρωτεύουσα του Γένους κατέχεται από Λατίνο Βασιλιά και ο Ιωάννης πολεμά μαζί με  λίγους Έλληνες, με μας αφού   όλοι  μας  είμαστε διασκορπισμένοι σε βασίλεια φράγκων  διασκορπισμένοι   …..σε   ξένα δουκάτα

Σε αυτή την δυσμενή κατάσταση ο Πάπας  , ο Γρηγόριος Θ΄, έστειλε μία προκλητική επιστολή στον Ιωάννη Βατάτζη και τού ζήτησε να ξεχάσει δια παντός την Κωνσταντινούπολη και να εγκαταλείψει τον βυζαντινό τίτλο «Βασιλεύς και Αυτοκράτωρ Ρωμαίων».

Ο Ιωάννης έστειλε μία εκπληκτική επιστολή με πνεύμα Ελληνικό  και θεϊκό  του απάντησε «Δεν θα παύσουμε ποτέ να πολεμούμε  υπέρ των Ιερών και των όσιων, δεν θα σταματήσουμε να αγωνιζόμαστε εναντίον εκείνων που κατέχουν την Κωνσταντινούπολη Έχουμε μαζί μας τον δίκαιο Θεό, ο οποίος βοηθά τους αδικουμένους και αντιτάσσεται στους αδικούντας…».

Αυτός ο Άγιος Αυτοκράτορας αγάπησε με όλη την δύναμη της ψυχής του την Πατρίδα τον Θεό και τον συνάνθρωπο  του Ο φτωχός βασιλιάς  που δεν  έπαιρνε λεφτά από το κράτος για μισθό αλλά ούτε και για  κάτι άλλο

Αγαπούσε  τόσο πολύ  την Χριστιανική Ορθόδοξη  βασιλεύουσα αγαπούσε τόσο πολύ τον Θεό  , που προσπάθησε να σταματήσει την πώληση του Ακάνθινου στεφάνου, αυτόν που έβαλαν οι Ρωμαίοι στη κεφαλή του Χριστού όταν τον σταύρωσαν, το 1204 από τους Λατίνους ηγέτες στον βασιλιά της Γαλλίας Λουδοβίκος Θ.

Ο Ιωάννης Βατάτζης θέλησε  να  σταματήσει το Γαλλικό πλοίο και να πάρει το ιερό κειμήλιο του Χριστιανισμού. Δεν πρόλαβε όμως αφού το Γαλλικό πλοίο είχε αναχωρήσει για τη Δύση νωρίτερα.

Στο μοναστήρι της  Σωσάνδρας  που ο ίδιος είχε χτίσει προς τιμήν της Παναγίας που  πάντα  την είχε για  μητέρα του και μητέρα των Ελλήνων, προσευχόταν Στο εσωτερικό  του Ναού  στην Αγία  Τράπεζα υπήρχαν πάντα λευκά κρίνα, και ο Ιωάννης αγαπούσε πολύ αυτά τα εξαιρετικά λούλουδα του ευαγγελισμού γιατί η παρθενική τους χάρη  του  θύμιζε την Ειρήνη την πρώτη πολυαγαπημένη σύζυγο του

Τον θυμάμαι να γονατίζει ευλαβικά και  να προσεύχεται να κάνει αμέτρητες γονυκλισίες  στον ναό να  προσκυνά τις εικόνες  αμέτρητες φορές  και στο χέρι του να κρατά το κομποσχοίνι  έτσι όπως κάνουν οι μοναχοί

Διάβαζε πολλές φορές το Ευαγγέλιο και του άρεσαν  τα  θεϊκά λόγια αυτά από τον  Ευαγγελιστή Ματθαίο  «εάν έχητε πίστιν ως κόκκον σινάπεως και εις  το όρος τούτο αν ειπητε σηκώθητι και  ρίφθητι  εις την θάλασσαν θέλει γίνει» (ιζ20,κα21)

Μια μέρα  τον άκουσε ένας στρατιώτης    ο Μάξιμος που ήθελε να φύγει  από το στράτευμα……μετά  από  όλες  τις κακουχίες ,τον πλησίασε και τον ρώτησε  ….που βρίσκει αυτή την μεγάλη δύναμη να στέκεται ορθός και να πολεμά για τη βασιλεύουσα  αφού ήξερε καλά  ότι η μάχη ήταν άνιση Τότε ο φτωχός  αυτοκράτορας  τον πλησίασε και του είπε 

«Πάντα  οι ψεύτικοι θεοί πατούν την σφραγίδα  του  πρώτου Αγγέλου    και αυτός είναι παραλογισμός  

Να μην ενδιαφέρεσαι αν σε αγαπούν, αλλά αν εσύ αγαπάς το Χριστό και τους ανθρώπους  και όλα θα γίνουν Ουκ εάλω η βασιλεύουσα ψυχή των Ελλήνων»

1254 Κυριακή των Βαΐων και θριαμβευτικά  είδαμε τον Ιωάννη να εισέρχεται στο Νυμφαίο, όμως φαινόταν βαριά  άρρωστος

Έτσι πέρασε  το Πάσχα…….έκτοτε δεν τον είδαμε

Κάποιοι έλεγαν ότι πήγε στην Σμύρνη μα  χθες  τον είδαν στους βασιλικούς κήπους του Νυμφαίου στην εξοχή

Η  νύχτα έφευγε ,τα άστρα σβήσανε

 Κάποιος μου χτύπησε  την πόρτα.. Ήταν ο Μάξιμος…με φωνή τρεμάμενη μου ψιθύρισε……...ο Αυτοκράτορας   ο Ιωάννης  πέθανε……Το πρώτο γαλάζιο  του ουρανού   χάθηκε, μόνο μια κίτρινη άμμο σκέπασε  τα μάτια μου, τώρα  που είχε σφίξει ασφυκτικά τον κλοιό γύρω από την Κωνσταντινούπολη τώρα που  είμαστε έτοιμοι για το όνειρο  Η καρδιά  μου σφίχτηκε έγινε βαριά και τρομαγμένη , η  ψυχή μου περίλυπη Ένιωσα την επιθυμία  να  κλάψω όπως κλαίνε  τα μικρά παιδιά  Όλη η παρηγοριά της λογικής  μου φαινόταν ψεύτικη  Στα μυστήρια του άλλου κόσμου ένα  σπάνιο ολάνθιστο λουλούδι ο Ιωάννης

Άνοιξα την πόρτα  και βγήκα  έξω. Το πλήθος  γέμιζε τους δρόμους…….το πλήθος με παρέσυρε Όλοι είχαν μάθει  τον θάνατο  του φτωχού αγαπημένου  αυτοκράτορα και όλοι ήσαν θλιμμένοι Τριγύριζαν   και μιλούσαν δυνατά

Ήμουν ζωντανός  και ο μεγάλος αγαπημένος ο βασιλεύς ο πένης, ο ελεών πτωχούς ο αδελφός μας ο εκλεκτός του Θεού είχε φύγει για το  μεγάλο ταξίδι…

Στην περίλαμπρη ταφή  στο μοναστήρι που είχε κτίσει ο  ίδιος εκεί που μιλούσε ώρες με τον Θεό εκείνη την μέρα νεαρά λυγερά Κυπαρίσσια  λύγιζαν κάτω από  τον άνεμο

 Ω! Ήλιε  εκτυφλωτικέ  είμαι χλωμός από λύπη!!!!! Για  σένα Ιωάννη ψάλουν Πλήθος  είχε  πλημμυρίσει  τον Ναό…..τι μεγαλοπρέπεια, τι αγιότητα, τι αγγελικότητα Νόμιζα   ότι δεν βρισκόμουν στην γη αλλά  στον ουρανό, δίπλα στους Αγίους  ,δίπλα στον Ιωάννη

  Πέρασαν  χρόνια

Αυτά τα γεγονότα που γράφω  σε αυτό το μικρό βιβλιαράκι   και  φυλάω σαν θησαυρό   μου τα διηγήθηκε  ο  πιστός  φίλος μου  Μάξιμος  που τον αγαπούσε  εξίσου με μένα  όπως και όλος ο λαός Τον ακολουθούσε  παντού  ακόμα και τώρα  στα βαθιά γεράματα του όπως τότε που  ήταν νεαρό παιδί και  κατατάχθηκε στο στράτευμα

Κατά τις επιδρομές των Τούρκων στη Μαγνησία επί βασιλείας του Ανδρόνικου Β’ Παλαιολόγου, ο καστροφύλακας που είχε ορισθεί για την αναχαίτιση των επιθέσεων των Τούρκων, παρατήρησε πολλές φορές μία αναμμένη λαμπάδα να περιφέρεται στα τείχη. Αφού διαπίστωσε ότι δεν ήταν ένα τυχαίο περιστατικό, έστειλε ανθρώπους να δούνε από κοντά τι συμβαίνει. Παρ’ όλο που εστάλησαν πολλοί, δεν κατάφεραν να διαφωτίσουν την κατάσταση. Σαν τελευταία απέλπιδα λύση για να εξιχνιάσουν το γεγονός, εστάλη ο κωφάλαλος εκ γενετής αδελφός του καστροφύλακα. Παραδόξως σε αυτόν τον άνθρωπο έγινε η αποκάλυψη του θαυμαστού γεγονότος. Και όχι μόνο αυτό, αλλά αν και γεννηθείς κωφάλαλος, επιστρέφοντας στους υπόλοιπους διηγήθηκε ότι στο μέρος εκείνο που φαινόταν το φως, βρήκε άντρα μεγαλοπρεπή με βασιλικό παράστημα, ο οποίος προέτρεπε μεγαλοφώνως να συνεχίσουν την άμυνα της πόλης. Η μορφή αυτή αναγνωρίσθηκε ότι ήταν ο άγιος Ιωάννης Βατάτζης ο Ελεήμων

Αργότερα έμαθα  ότι  το λείψανο του   Ιωάννη είχε μετακομισθεί  στην Μαγνησία

Όταν όμως πήγαν να ανοίξουν τον τάφο για να εκτελέσουν τη μετακομιδή, αντί να βγει η γνωστή δυσωδία, μια γλυκιά ευδία απλώθηκε τριγύρω, σαν να είχε ανθίσει απότομα κήπος αρωματικός! Αλλά δεν ήταν μονάχα αυτό. Ο νεκρός φαινόταν σαν να κάθεται επί βασιλικού θρόνου, χωρίς να έχει καμιά μελανότητα, καμιά δυσωδία, κανένα απολύτως σημείο που να φανέρωνε πως ήταν νεκρός! 7 χρόνια ήταν μέσα στον τάφο και το χρώμα του σώματός του ήταν όπως κάθε φυσιολογικού εν ζωή ανθρώπου! Έμοιαζε πραγματικά σαν ένας ολοζώντανος, αλλά ΜΑΡΜΑΡΩΜΕΝΟΣ ΒΑΣΙΛΙΑΣ Και μάλιστα και αυτά ακόμη τα ρούχα του επίσης είχαν διατηρηθεί επί επτά χρόνια αδιάφθορα και έμοιαζαν σαν να είχαν μόλις ραφτεί!!! και εκείνο το γεγονός μας συντάραξε όλους Η εκκλησία τον ανακήρυξε άγιο ανάμεσα στους Αγίους

Το ευσεβή Βασιλιά, οι μεγάλοι δίκαιοι θα τον αναγνωρίσουν θα μοιραστούν το φως Στον ουρανό πετούν τα πουλιά παραδομένα στο παιχνίδι της αγάπης

Οι απλοί άνθρωποι ζητούν την λευτεριά Αυτός  που τολμά., τολμά γιατί  ξέρει και αγαπά

Σε αυτή την λευτεριά θα νικηθεί το κακό «Πεδίον δόξης λαμπρόν»ο Ιωάννης βατατζής στην Πίστη του Θεού, το Χρέος για την Πατρίδα, την Αγάπη για το λαό… Η καρδιά του ξεχειλίζει   αγιότητα

Είναι άγιος γιατί  ήταν ευλογία θεού να είναι  αυτοκράτορας και δίκαιος  ένας  Έλληνας  από Αρχοντική γενιά με ηθικό μεγαλείο Είναι ο  μεγάλος πατέρας όλων των Ελλήνων πατάσσοντας με κάθε τρόπο την εκμετάλλευση του λαού, αφού ίδρυσε φιλανθρωπικούς και ευκτήριους οίκους, πτωχοκομεία, νοσοκομεία, γηροκομεία, βιβλιοθήκες, έχτισε Ναούς και βοήθησε αποφασιστικά τα Μοναστήρια 

«Ο Ιωάννης ένωσε τη χώρα που είχε τεμαχιστεί από τους Λατίνους, Πέρσες, Βουλγάρους, Σκύθες και άλλους τυραννικούς ξένους. Τιμώρησε τους άρπαγες και προστάτευσε τη χώρα του. Έκανε τη χώρα μας απρόσιτη εις τους εχθρούς» έγραψε με θαυμασμό για τον πατέρα του ο υιός και διάδοχος του, ο Θεόδωρος Β΄ Λάσκαρης

Η αγαπημένη  Πόλη το μοναδικό κόσμημα και ο  θησαυρός της Οικουμένης  μας  περιμένει …..Θα γίνει η   Γενική Εξέγερση των Απανταχού ορθοδόξων  Ελλήνων και η χαρά  του Πάσχα ,θα είναι η διπλή Ανάσταση καθώς ημέρα της Λαμπρής θα ελευθερωθεί σύμφωνα με προφητείες η Πόλη και η Αγιά Σοφιά

Το άφθαρτο σκήνωμα παρέμεινε σε ναό στη Μαγνησία για περίπου 2 αιώνες, όταν μέσα από τις αναταραχές και τις μετακινήσεις των πληθυσμών, που έφερε η άνοδος των Οθωμανών, το λείψανο μεταφέρθηκε και έκτοτε χάθηκε, χωρίς κανείς πλέον να γνωρίζει που βρίσκεται

Ο θρύλος θέλει τον Βατάτζη κάπου θαμμένο στη Μικρά Ασία  με το σώμα του άφθαρτο με το σπαθί ζωσμένο και ντυμένο με πανοπλία να καραδοκεί. Σιγά-σιγά λένε το σπαθί βγαίνει χιλιοστό με χιλιοστό, χρόνο με το χρόνο από το θηκάρι του και όταν ξεγυμνωθεί τελείως τότε έρχεται η ώρα της έγερσης για τον μαρμαρωμένο βασιλιά

Ω! χαίρε –χαίρε  ευσεβή Βασιλιά Ω! πόσο θαυμαστή ήταν η δικαιοσύνη σου ,η φιλανθρωπία σου, δέος ιερό  στον προστάτη και συμπαραστάτη  μας, βασιλιά της αγάπης  Δόξα σε σένα………Ούτε μια  σκέψη ασεβής δεν λέκιασε την ψυχή  σου, αγνή και ακλόνητη η πίστη σου  Ω! θνητοί σήμερα ο Βασιλιάς  θα εγερθεί