Ο χρήστης Agron Shele
Agron Shele: “Η Ποίηση δημιουργεί γέφυρες πολιτισμού”
Μετάφραση: Ευτυχία Καπαρδελη
Επιμέλεια-σύνταξη: Εύα Πετροπούλου Λιανού
Ξέρω
Ξέρω
Μια μέρα, θα καταλάβεις
Τα φτερά παραμένουν ως απόδειξη ενός πουλιού που πετά
χάθηκε μακριά από τον ορίζοντα
Δεν γυρίζει πίσω
Χωρίς καταφύγιο
Πολύ θυμωμένο
Μακριά
με το αγχος μιας σκιάς που δραπέτευσε
Ξέρω
Ότι αυτή η μετανάστευση δεν έχει τίποτα κοινό με τις βροχερές μέρες
Ούτε με τα ανθισμένα λουλούδια
Είναι μια ασυνήθιστη απόδραση προς το χρόνο, όταν ο αέρας μυρίζει τον πόνο της γης.
Ο θάνατος των αθώων φύλλων υπό την έννοια της ζωής μέχρι την τρέλα
Ξέρω
ότι το σκοτάδι φέρνει μοναχικές νύχτες
Χωρίς φως, που σου δίνει ελπίδα
Χωρίς όνειρα, που σου δίνουν ελευθερία
Δίχως αυριο
Αλλά μόνο μια αυγή που σχετίζεται με τις σκιές της ζωής στο χάος.
Αισθάνεται σαν το δηλητήριο των χαμένων ελπίδων
Ξέρω
αυτή η κραυγή θα καταστρέψει τα τείχη των χαμένων αναμνήσεων
Και αυτό που είναι νεκρό θα επιστρέψει στη ζωή
Δεν υπάρχει πλέον φθόνος παγιδευμένος σε έναν ιστό αράχνης
Και τα άγρια πλήθη και οι Βασιλιάδες χωρίς κορώνες.
Αυτή τη φορά…
Αυτή τη φορά,
Όταν ακούς τη βροχή που πέφτει πάνω από τα γυμνά δέντρα από έναν σκούρο χρυσό ουρανό
και οι σειρές των κορακιών ειναι κίτρινες
Ρωτάς τον εαυτό σου
Γιατί μόνο ένα δέντρο στέκεται ψηλό;
Σε ένα άδειο πάρκο, να σαπίζει μόνο του μέρα με τη μέρα
Γιατί ενδιαφέρεσαι ?
Ίσως γιατί αυτό σου θυμίζει το χρόνο που έχει περάσει
Και νιώθεις πιο γέρος από ποτέ
Σαν ένα μοναχικό πουλί που ειναι εγκαταλειμμένο όταν έρχεται ο χειμώνας
Η επιβίωση είναι η μόνη ευκαιρία
Αυτή τη φορά
Όταν οι σκέψεις σου έχουν χαθεί
Και το πρόσωπό σου δεν δείχνει τίποτα περισσότερο από θλίψη
Σε χλωμά χρώματα παρέμεινε το τατουάζ πάνω από το δικό σου
βρώμικο δέρμα
Αυτό είναι όταν νιώθεις το άγγιγμα της τελευταίας σεζόν
Αυτό θυμίζει τις μεγάλες έναστρες νύχτες
Όλα αυτά κάνουν το πνεύμα σου μελαγχολικό
…. όταν περνά ο χρόνος
Μπορείς να δείς μόνο ένα ουράνιο τόξο που κοιτάζει επίμονα πάνω από μια παλιά εκκλησία
Ακρυλικό γυαλί
Μπορείτε να ακούσεις τους ψίθυρους των μοναχών καθώς περπατούν
Αλλά δεν μπορείς να ακούσεις το κουδούνι
Τι σημαίνει αυτό ?
Νιώθεις σαν ένα παλιό κακοποιημένο άγαλμα με σταυρωμένα χέρια
Περιμένεις να συγχωρεθούν οι αμαρτίες σου
Μακάρι να ήταν τόσο εύκολο
Αλλά όχι, οι δαίμονες σου καταναλώνουν την ψυχή σου κάθε μέρα
Τα αηδιαστικά απαίσια μάτια κοιτάζουν μόνο ένα πράγμα
Την μοναδική
αθώα Αγία Μαγδαληνή
ΔΕΝ ΦΘΑΝΕΙ
Βρέχει εδώ ο ουρανός είναι πάντα μουντός Τα βήματα απο χίλια πόδιακάνοντας θόρυβο στον άδειο δρόμο χωρίς τη μελωδία των ψηλοτάκουνων σουτην ηχώ που άκουγα ως μουσικήκαι χωρίς το σκηνικό που έδινε απόσταση στο ταξίδι μαςόχι μια απόσταση όπως τα εκατό χρόνια μοναξιάς του Γκαρσίαή σαν τον έρωτα εν καιρώ χολέρας (ή covid) αλλά απλώς ένα γούρι ξεχασμένο στον άνεμοένα ταξίδι που αρχίζει χωρίς αντίο. Έχω μάθει ήδη να προσαρμόζομαι στην ξαφνική απώλειατης εποχής που σπεύδει να απογυμνώσει τη μνήμη ξεκινώντας με την αποξένωση του πράσινου των φύλλωνκαι μετά με το κίτρινο, το μωβ και το κοκκινωπό του φθινοπώρουαλλά δεν μπόρεσα ποτέ να προσαρμοστώ στην απώλεια της λάμψης των ματιών σουπου λάμπουν σαν χίλιοι ήλιοι και ανθίζουν στη φλόγα της ζωής. Δεν μπόρεσα ποτέ να προσαρμοστώ στην ιδέαότι το αύριο θα φθάσει στο κατώφλι ενός κόσμου μια λάμψη και ένας ψίθυρος ενός σιωπηλού δάσους. Δεν φτάνει ο βυσσινόκηπος. Ούτε η σκιά του φεγγαριούστον καθρέφτη των κορμών των δέντρων του κήπου του Νερούδα ούτε η σύγχυση ούτε η Εδέμ που άλλαξε τη ροή του προβληματισμού…Μόνο μια απλή προσέγγιση ένα απλό άλμα σε αυτόν τον τρελό κόσμοόπου η απελπισμένη όψη μιας γυναίκας έγινε το δάκρυ του μαρτυρίου μου.
Όταν δεν είσαι εδώ
Όταν δεν είσαι εδώ
Κάτι λείπει από το βιβλιοθήκη μου. Ίσως μια επιστολή. Ακόμα και ένα βιβλίο. Των οποίων οι σελίδες έχουν περιηγηθεί χιλιάδες φορές. Και το φως. Κλεμμένο από το μαγευτικό φεγγάρι. Μιας άγρυπνης νύχτα. Απλά στέκεται εκεί. Αθόρυβο, παγιδευμένο ανάμεσα σε χιλιάδες διαφορετικούς τύπους αγάπης. Σαν σκιά των κομματιών πού πηγαίνει. Και έρχεται πίσω με αναμνήσεις. Τόσο θορυβώδες. Φυτεύει Ένα δέντρο. Για να ανθίσει ευτυχώς την πιο ζεστή μέρα της άνοιξης. Αλλά όπως πάντα είναι το πρώτο και μόνο για να ξεχωρίζουν οι άλλοι. Όταν δεν είσαι εδώ. Ένα αστέρι εξασθενίζει. Ένα ζωντανό πλάσμα συνεχίζει να περιπλανάται στον ουρανό χωρίς νόημα. Δείχνει τα μεγαλύτερα μυστικά. Για κάποιον που διέσχισε το ντόπιο ποτάμι στα όρια του χιονιού. Σε κάποιο ξεχασμένο μέρος. Εξερευνώντας τις υψηλές κορυφές. Πέρασε από γενιά σε γενιά. Μέσα στα μυστικά κομμάτια της ζωής. Όταν δεν είσαι εδώ. Ένα ποτήρι κρασί παραμένει άδειο. Δεν υπάρχουν ίχνη των χειλιών. Ούτε κανένας κωδικοποιητικός κώδικας για κάποιον που θα τον αποκρυπτογραφήσει. Η πικρή γεύση εξακολουθεί να παραμένει αισθητά εκεί. Ή κάποια απαγωγή της στιγμής την οποία εγκαταλείπει ο κόσμος μας. Ακόμη και για αυτή οι σκιές παραμένουν. Υπάρχει κάτι περισσότερο από ένα χταπόδι που είναι στις φλόγες του λαδιού που καίει. Οι μόνες φλόγες που ποτέ δεν σβήνουν. Από μια έναστρη νύχτα. Όταν δεν είσαι εδώ. Δεν μπορώ καν να φανταστώ το πορτρέτο σου. Όλα τα χρώματα αρχίζουν να ξεθωριάζουν. Τα πτηνά ξεφεύγουν. Με σπασμένα φτερά. Αλλά τίποτα δεν μπορεί να σταματήσει το ταξίδι τους. Όταν η γη φιλάει τον ουρανό. Όταν τα κύματα υπακούουν στο φεγγάρι. Όταν ένα νέο φως ξαναγεννιέται. Και τέλος, όταν μια ψυχή πεθαίνει στην ειρήνη.
Όταν δεν είσαι εδώ. Εξακολουθώ να βρίσκω τον εαυτό μου να παραμονεύει στο ράφι. Ίσως ψάχνω να βρω κάτι. Ίσως ένα κομμάτι σε αυτόν τον κόσμο. Το οποίο έδωσε φως στην τύφλωσή μου. Όπως και στην παλιά χρυσή εποχή. Κάπου. Ένα ημιτελές ποίημα. Απλά γραμμένο. Σπασμένα όνειρα. Στην άκρη ενός παραθύρου. Αυτό κρατά κρυμμένες τις σκιές ενός διαφορετικού κόσμου. Οι θόρυβοι των διασταυρούμενων ταξιδιωτών. Δεν σταματούν ποτέ να περιμένουν το πράσινο φως. Για να το περάσουν. Τα βήματά τους παραμένουν αόρατα. Όταν δεν είσαι εδώ. Παραμένω άφωνος. Αλλά συνεχίζω να κοιτάζω στην επιφάνεια. Δεν υπάρχουν εποχές εδώ. Απλά ένα χάος των χρωμάτων. Μικτό με τις κίτρινες αποχρώσεις του Van Gogh. Ή ακόμα κάτι από τους αγγέλους του Dali. Τα φτερά τους θα επιβεβαιώσουν μια άλλη ημέρα για να ξεκινήσουν παρά να εξαφανιστούν τρομερά κατά τη διάρκεια του σιωπηλού αιματηρού φεγγαριού. Όταν δεν είσαι εδώ. Μπορώ να δω μόνο το μαύρο και το άσπρο γίνεται μια αντανάκλαση που διέρχεται από το πρίσμα του ματιού. Δεν ξέρει πώς να χωριστεί ή να ενωθεί. Ξέρει μόνο πώς να ανάβει τη φωτιά. Στη σφαίρα της φωτεινότητας. Σε εκείνη την πρεμιέρα δεν υπάρχει βασιλιάς ούτε βασίλισσα. Μόνο ένας γελωτοποιός κρυμμένος ανάμεσα στις κουρτίνες χαζογελώντας. Αλλά οι θεατές παραμένουν διψασμένοι, λυπημένοι. Με όλο αυτό το σύγχρονο δράμα. Όταν δεν είσαι εδώ. Τι απομένει για μένα να παρακολουθώ. Ένα φως που γεννιέται το πρωί. Ή κατά τη διάρκεια των νεκρών προσόψεων. Τα οποία μεγαλώνουν για να είναι μεγαλοπρεπή καθημερινά. Κάτω από τα πόδια μου νιώθω την θυσία του Θεού. Στο όνομα αυτού που συνήθισα να πιστεύω. Χαμένος ανάμεσα στις καμπύλες ενός ουράνιου τόξου. Τελικά παρέμεινα εκεί. Σε εκείνη την πύλη. Που μπήκα χωρίς να χτυπήσω!
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου