Thank you too Agron IS NOT ENOUGH

 Thank you very much for your traslations dear Kapardeli Eftichia

I wish you more succes! Respect!

ΔΕΝ ΦΘΑΝΕΙ

Βρέχει εδώ

ο ουρανός είναι πάντα μουντός

Τα βήματα απο χίλια πόδια

κάνοντας θόρυβο στον άδειο δρόμο

χωρίς τη μελωδία των ψηλοτάκουνων σου

την ηχώ που άκουγα ως μουσική

και χωρίς το σκηνικό που έδινε απόσταση στο ταξίδι μας

όχι μια απόσταση όπως τα εκατό χρόνια μοναξιάς του Γκαρσία

ή σαν τον έρωτα εν καιρώ χολέρας (ή covid)

αλλά απλώς ένα γούρι ξεχασμένο στον άνεμο

ένα ταξίδι που αρχίζει χωρίς αντίο.

Έχω μάθει ήδη να προσαρμόζομαι στην ξαφνική απώλεια

της εποχής που σπεύδει να απογυμνώσει τη μνήμη

ξεκινώντας με την αποξένωση του πράσινου των φύλλων

και μετά με το κίτρινο, το μωβ και το κοκκινωπό του φθινοπώρου

αλλά δεν μπόρεσα ποτέ να προσαρμοστώ

στην απώλεια της λάμψης των ματιών σου

που λάμπουν σαν χίλιοι ήλιοι

και ανθίζουν στη φλόγα της ζωής.

Δεν μπόρεσα ποτέ να προσαρμοστώ στην ιδέα

ότι το αύριο θα φθάσει στο κατώφλι ενός κόσμου

μια λάμψη και ένας ψίθυρος ενός σιωπηλού δάσους

Δεν φτάνει ο βυσσινόκηπος

Ούτε η σκιά του φεγγαριού

στον καθρέφτη των κορμών των δέντρων του κήπου του Νερούδα

ούτε η σύγχυση

ούτε η Εδέμ που άλλαξε τη ροή του προβληματισμού…

Μόνο μια απλή προσέγγιση

ένα απλό άλμα σε αυτόν τον τρελό κόσμο

όπου η απελπισμένη όψη μιας γυναίκας

έγινε το δάκρυ του μαρτυρίου μου.

@ΑΓΚΡΟΝ ΣΕΛΕ

IS NOT ENOUGH

It’s raining here

the sky is always bronze

The steps of a thousand feet

clinking on the empty road

without the melody of your high heels

the resonance that I used to hear as music

and without the scenery that gave distance to our journey

not a distance like the one hundred years of solitude of Garcia’s

or like the love in time of cholera ( or covid )

but just a charm forgotten in the wind

a journey that begins without a goodbye.

I have already learned to adapt to sudden loss

of the season rushing to strip the memory

starting with alienating the green of leafs

and then with the yellow, purple and reddish of autumn

but I could never adapt

to the loss of the sparkle of your eyes

that shine like a thousand suns

and blooms in the flame of life.

I could never adapt to the idea

that tomorrow will rise to the threshold of a world

a glitter and whisper of a silent forest

The cherries orchard is not enough

Nor the shadow of the moon

on the mirror of the tree trunks of Neruda’s garden

nor the confusion

neither Eden that changed the flow of reflection…

Only a simple approach

a simple jump into that crazy world

where the desperate sight of a woman

became the tear of my torment.

@sheleagron