Thanks so much Review by Dayanidhi Patra Ευχαριστώ πολύ για την κριτικη του ποιητη Dayanidhi Patra By Kapardeli Eftichia, Greece Review by Dayanidhi Patra, India The heart of a poet is very sensitive towards the objects of nature, in small things his mesmerized eyes find the beauty, the greatness and once it is attributed with the values of eternity, it attracts the attention of all In this poem the poet glorifies the stone flower d winter that imprisons his heart and soul, he is so much overjoyed that he feels celestial light transforming him and drawing him towards the golden skyline, serene stars etc. The poet also finds the stern of the stone flower is decorated with new flowers and their petals are painted with thousand colors. Thus the stone flower attributed with great value in a language so poetic captures the heart of the readers.
The stone flower By Kapardeli Eftichia, Greece Review by Dayanidhi Patra, India Η καρδιά ενός ποιητή είναι πολύ ευαίσθητη στα αντικείμενα της φύσης, στα μικρά πράγματα τα μαγευτικά μάτια του βρίσκουν την ομορφιά, το μεγαλείο και μόλις αποδοθεί με τις αξίες της αιωνιότητας, τραβάει την προσοχή όλων Σε αυτό το ποίημα ο ποιητής δοξάζει το πέτρινο λουλούδι τόσο πολύ τον χειμώνα ουράνιο φως που τον μεταμορφώνει και τον τραβάει προς τον χρυσό ορίζοντα, γαλήνια αστέρια κ.λπ. Ο ποιητής βρίσκει επίσης ότι η πρύμνη του πέτρινου λουλουδιού είναι διακοσμημένη με νέα λουλούδια και τα πέταλά τους βαμμένα με χίλια χρώματα. Έτσι το πέτρινο λουλούδι που αποδίδεται με μεγάλη αξία σε μια τόσο ποιητική γλώσσα αιχμαλωτίζει την καρδιά των αναγνωστών.
ΟΡΚΟΣ
Πέφτει η Αυλαία
και εγώ απογυμνωμένος στο Άχρονο σκοτάδι γυρίζω
έχασα τον τρυφερό καρπό γέρνοντας
στις θανάσιμες οδύνες
αταίριαστος στην γλυκιά αρμονία
που η Φύση, είχε ζωγραφίσει
Γεννήθηκα στην ομορφιά του Ήλιου
Στα αστερόφυλλα του ουρανού
μοίρασα τα δάχτυλα ,τα μάτια και τα χείλη
δεν είχα αφή πια ,δεν είχα ακοή ,δεν είχα όραση
Δεν κέρδισα την πρώτη αυγή
στην χαρά σιώπησα ,σπατάλησα τις λέξεις
Λυπημένος κοιμήθηκα, από τον κόσμο και την μοίρα
Όλες τις μέρες που γέρασαν στην ομίχλη ,ξόδεψα
Στο καθαρό όμορφο πρόσωπο σου
την γλυκιά σου εικόνα
με κουρασμένα μάτια βρίσκω
την πρώτη μου Γαλήνη και την Αρετή
στον όρκο της αγάπης που αιμορραγεί
ΤΟ ΠΕΤΡΙΝΟ ΛΟΥΛΟΥΔΙ
Ένα πέτρινο λουλούδι του χειμώνα
η καρδιά μου
οι ρίζες του φυλακισμένες ,βαριές
βυθίζονται στο χώμα ,δίχως χρώμα
Τα δαχτυλίδια του χρόνου
σε μια πύρινη βροχή ,τυλιγμένα
κόκκινης λάσπης ,θρυμματίζονται
Ένα κομμάτι από γλυκούς ήχους
στο ουράνιο φως με μεταμορφώνει
χρυσός ορίζοντας με φλέβες φωτός
ξημερώνει
Γαλήνια άστρα με ξυπνούν
ψυχές τρυφερές ...μοιάζουν
με κόκκινο αίμα τις ρίζες μου
ποτίζουν τα όνειρα
ο μίσχος με νέα άνθη στολίζεται
που τα πέταλά τους στο πέρασμα
του Νέου ανέμου βάφονται
με χίλια χρώματα
THE STONE FLOWER
A stone flower of winter
my heart
its roots imprisoned, heavy
are immersed in the soil, without color
The rings of time
in a fiery rain, wrapped
red mud, crumble
A piece of sweet sounds
in the celestial light transforms me
golden skyline with veins of light
dawns
Serene stars wake me up
tender souls ... look like
with red blood my roots
they water the dreams
the stem is decorated with new flowers
that their petals in the passage
of the New Wind are painted
with a thousand colors
Στην ινδική γλώσσα Βεγγάζη από τον φίλο Nurum Halim (1) Nurul Halim | Facebook
কবি কাপদের্লি ইফতিচিয়া (Kapardeli Eftichia)// পাথরের ফুল
অনুবাদ :নূরুল হালিম
পাথরের ফুল
শীতের পাথরের ফুল
আমার হৃদয় এর শিকড়বন্দী,
ভারী
মাটির মধ্যে তলিয়ে আছে, রঙহীন
সময়ের বলয় একটি প্রজ্জ্বলিত বৃষ্টিতে আবৃত লাল কাদামাটি,চূর্ণবিচুর্ণ
এক টুকরো মিষ্টি আওয়াজ
স্বর্গীয় আলোতে আমাকে রূপান্তরিত করে
ভোরের মতো আলোর শিরায়-উপশিরায় সোনালী আকাশরেখা
নির্মল তারকা আমাকে জাগিয়ে তোলে
কোমল আত্মা... দেখতে আমার লাল রক্তের শেকড়ের মতো
তারা স্বপ্নে জল ঢালে
কান্ড নতুন ফুলে সজ্জিত হয়
সেখানে পাপড়ি মেলে ফুল ফোটে
নতুন হাওয়া রঞ্জিত হয় হাজার রঙে
[কাপদের্লি ইফতিচিয়া সাম্প্রতিক সময়ে গ্রিকের অন্যতম কবি,লেখক অনুবাদক]
ΚΑΠΑΡΔΕΛΗ ΕΥΤΥΧΙΑ ΠΑΤΡΑ
OATH
The Curtain falls
and I, in the Timeless Darkness return naked
I lost the tender wrist leaning
to the deadly pains
and in the worn flowers of a youth
jarring , in sweet harmony
that Nature had painted
I was born in the beauty of the Sun
In the starfish of the sky
I parted my fingers, eyes and lips
I had no touch anymore, I had no hearing, I had no sight
I did not win the first dawn
in joy I was silent, I wasted the words
from the world and fate , I fell asleep sadly
I spent all the days they grew old in the fog
In your clean beautiful face, your sweet image
with tired eyes I find
my first Virtue and Peace
in the oath of love that bleeds
Chandan Bhattacharya
What a powerful and emotional poem! I'm honored to dive into its depths and unravel its meanings for you.
This poem, "OATH," appears to be a deeply personal and introspective work, exploring themes of love, loss, identity, and the search for serenity and virtue. The poem's narrative is somewhat fragmented and open to interpretation, but I'll attempt to provide a cohesive understanding of its meaning.
The poem begins by describing a scene where the speaker feels lost and disconnected from the world. The "Curtain is falling," and the speaker is left "naked in the Ageless darkness." This imagery suggests a sense of vulnerability, exposure, and disorientation. The speaker's "tender wrist" is "leaning in the mortal roads," implying a sense of fragility and mortality.
Throughout the poem, the speaker grapples with the idea of identity and how it relates to their experiences, emotions, and connections with others. The lines "I had no touch anymore, I had no hearing, I had no vision" suggest a disconnection from the world and a loss of one's senses. The speaker feels like they're sleepwalking through life, "silent" and "wasting words."
The poem takes a turn when the speaker describes finding solace in the "pure beautiful face" and "sweet picture" of someone they love. This person's presence brings the speaker a sense of "Serenity and Virtue" and helps them find peace in the "oath of love that bleeds." The image of "tired eyes" suggests that this love is not without its challenges and hardships.
The final stanzas appear to be a repetition of the initial themes, with the speaker returning to the "Timeless Darkness" and feeling lost once more. However, this time, the speaker seems to be more at peace with their circumstances, having found a sense of solace in the love they've experienced.
Throughout the poem, the speaker's use of imagery, metaphor, and symbolism creates a dreamlike atmosphere, which adds to the overall sense of disorientation and searching. The poem's themes of love, loss, and identity are timeless and universal, making it a relatable and impactful read.
Please note that poetry is often subjective, and interpretations can vary. This is just one possible understanding of the poem's meaning.
With sincere love
Chandan Bhattacharya
Founder and president of Indo-Universe Voices of Poetry....WB NOHARI INDIA.......16.01.2025
Chandan Bhattacharya
Τι δυνατό και συναισθηματικό ποίημα! Έχω την τιμή να βουτήξω στα βάθη του και να ξετυλίξω τα νοήματά του για εσάς.
Αυτό το ποίημα, «ΟΡΚΟΣ», φαίνεται να είναι ένα βαθιά προσωπικό και ενδοσκοπικό έργο, που εξερευνά θέματα αγάπης, απώλειας, ταυτότητας και αναζήτησης γαλήνης και αρετής. Η αφήγηση του ποιήματος είναι κάπως κατακερματισμένη και ανοιχτή σε ερμηνεία, αλλά θα προσπαθήσω να δώσω μια συνεκτική κατανόηση του νοήματός του.
Το ποίημα ξεκινά με την περιγραφή μιας σκηνής όπου ο ομιλητής νιώθει χαμένος και αποκομμένος από τον κόσμο. «Η αυλαία πέφτει» και ο ομιλητής μένει «γυμνός στο αιώνιο σκοτάδι». Αυτή η εικόνα υποδηλώνει μια αίσθηση ευπάθειας, έκθεσης και αποπροσανατολισμού. Ο «τρυφερός καρπός» του ομιλητή «γέρνει στους θανάτους δρόμους», υπονοώντας μια αίσθηση ευθραυστότητας και θνητότητας.
Σε όλο το ποίημα, ο ομιλητής καταπιάνεται με την ιδέα της ταυτότητας και τον τρόπο με τον οποίο σχετίζεται με τις εμπειρίες, τα συναισθήματα και τις σχέσεις του με τους άλλους. Οι γραμμές «Δεν είχα πια άγγιγμα, δεν είχα ακοή, δεν είχα όραση» υποδηλώνουν αποσύνδεση από τον κόσμο και απώλεια των αισθήσεων. Ο ομιλητής νιώθει σαν να υπνοβατεί μέσα από τη ζωή, «σιωπηλός» και «σπαταλά λόγια».
Το ποίημα παίρνει μια στροφή όταν ο ομιλητής περιγράφει ότι βρίσκει παρηγοριά στο «καθαρό όμορφο πρόσωπο» και τη «γλυκιά εικόνα» κάποιου που αγαπά. Η παρουσία αυτού του ατόμου φέρνει στον ομιλητή μια αίσθηση «Γαλήνης και Αρετής» και τον βοηθά να βρει ειρήνη στον «όρκο αγάπης που αιμορραγεί». Η εικόνα των «κουρασμένων ματιών» υποδηλώνει ότι αυτή η αγάπη δεν είναι χωρίς προκλήσεις και δυσκολίες.
Οι τελευταίες στροφές φαίνεται να είναι μια επανάληψη των αρχικών θεμάτων, με τον ομιλητή να επιστρέφει στο "Timeless Darkness" και να αισθάνεται χαμένος για άλλη μια φορά. Ωστόσο, αυτή τη φορά, ο ομιλητής φαίνεται να είναι πιο ήρεμος με τις περιστάσεις τους, έχοντας βρει μια αίσθηση παρηγοριάς στην αγάπη που έχουν βιώσει.
Σε όλο το ποίημα, η χρήση της εικονογραφίας, της μεταφοράς και του συμβολισμού από τον ομιλητή δημιουργεί μια ονειρική ατμόσφαιρα, η οποία προσθέτει στη συνολική αίσθηση του αποπροσανατολισμού και της αναζήτησης. Τα θέματα του ποιήματος της αγάπης, της απώλειας και της ταυτότητας είναι διαχρονικά και καθολικά, καθιστώντας το ένα συγκριτικό και εντυπωσιακό ανάγνωσμα.
Σημειώστε ότι η ποίηση είναι συχνά υποκειμενική και οι ερμηνείες μπορεί να ποικίλλουν. Αυτή είναι μόνο μια πιθανή κατανόηση του νοήματος του ποιήματος.
Με ειλικρινή αγάπη
Chandan Bhattacharya
Ιδρυτής και πρόεδρος της Indo-Universe Voices of Poetry....WB NOHARI INDIA.......1
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου