Letras Vanguardistas-Πρωτοποριακά Γράμματα
Τα ποιηματά μου στην Ελληνικη Γλωσσα
ΚΡΥΣΤΑΛΛΟ ΣΙΩΠΗΣ
Πυρωμένο αίμα
Στις φωνές μια ακόρεστης φλέβας
Και εκείνες οι ξέπλεκες μπούκλες των μαλλιών της στην απαλότητα
του ανέμου με το κρινόπλεχτο στεφάνι
Με συνθλίβουν
Ένα φως τριανταφυλλί
ανθίζει στα γλυκά σου χείλη
και στον όμορφο μουσικό
κυματισμό της ανάλαφρης
περπατησιάς σου
Ο βαθύς πόνος σπάει σε χιλιάδες κομμάτια
το κρύσταλλο σιωπής της καρδιάς μου
και φωνάζει σε αγαπώ
CRYSTAL OF SILENCE
Calcined blood
in the voices of an insatiable vein
and those snooping curls
of her hair in the softness of the wind
with the wreath woven from lilies
they are crushing me
A light with the color of the rose
blooms on your sweet lips
and the beautiful musician
waves of mellow
your walk
the deep pain breaks in thousands of pieces
the crystal of silence of my heart
and shouts I love you
ΑΝΘΡΩΠΟΙ
Είναι η ώρα του χρόνου
που γέρνω στην γη
τα φύλλα των δένδρων μόνο
με αγκαλιάζουν καθώς αργοπεθαίνουν
Σε όλα τα μονοπάτια
μοιράστηκαν τα δάχτυλα
Οι άνθρωποι ακόμα
ο ένας τον άλλον πολεμούν διχασμένοι
Στα χρώματα των παθών
και των Βασάνων
στην απέραντη αγριεμένη θάλασσα
χωρίς να ακολουθούν μιαν
όχθη ,τα ουράνια τόξα μάταια κομματιάζουν
Σε ένα μπουμπούκι που
σκάει ανυπόμονα και στις φωνές του ερωδιού
σε μια Αιώνια απόδραση
την ομορφιά ζητούν παγιδευμένοι
Το ρολόι στενάζει σε κάθε χτύπο
μπαίνω μέσα στα
εγκαταλελειμμένα ,έρημα σπίτια
ξεχασμένα κάδρα στους γυμνούς πονεμένους τοίχους
που να κρυφτείς
οι άνθρωποι μόνοι πάντα φεύγουν
σαν τα γυμνά λουλούδια της γης
It is the time of year
that I lean on the ground
the leaves of the trees only
they hug me as they die late
On all paths
fingers shared
People still
they are fighting each other divided
In the colors of passions
and sufferings
in the vast wild sea
without following one
bank, the rainbows in vain
they fragment
In a bud that
bursts impatiently
and in the voices of the heron
in an Eternal Escape the beauty
they ask trapped
The watch groans at every turn
I enter the abandoned
deserted houses
forgotten frames on bare sore walls
where to hide
people alone always leave
like of land
the naked flowers
Τα δικά μου χρόνια
Τα δικά μου χρόνια μοναχικά
πάγωσαν στους μεγάλους πίνακες
του μαύρου
με βαθιές χαρακιές σημάδεψαν
τις νύχτες που
Χάθηκαν στις περιπτύξεις
των μεγάλων ονείρων
Μα η Αθωότητα με χιλιάδες φωνές
τις καλές και τις κακές μέρες
μοιράστηκε στην άμμο των χρόνων
Άγγελοι
Λευκό φως άγνωρο ονειρικό
στην ίδια φλέβα σε διάφανα σώματα
παγιδευμένο
ευωδίαζαν λιβάνι και προσευχές
My own years
My own years of solitary
froze in the big paintings
of the black
with deep scars they marked
the nights where
They lost in the embraces
of great dreams
But innocence with thousands of voices
good and bad days
was shared in the sand of the times
Angels
White light unknown dream
in the same vein in transparent bodies
trapped
they smell incense
and prayers
