ΧΡΗΣΤΟΣ ΠΑΠΟΥΤΣΗΣ

   ΧΡΗΣΤΟΣ ΠΑΠΟΥΤΣΗΣ 

Ο ΓΙΑΤΡΟΣ ΚΑΙ Ο ΠΟΙΗΤΗΣ 

Δύο πανέμορφα ποιήματα από τον εξαίρετο ποιητή Χρήστο Παπουτσή Μια γλυκιά ευαίσθητη  φωνή  επεξεργάζεται αισθητικά τον λόγο δίνει χρώμα στα μηνύματα  και ξεχειλίζει από της καρδιάς το περίσσευμα Για μένα Χρήστο τα ποιήματα σου είναι δυο  σπάνια  λουλούδια  που ομόρφυναν τούτη την σελίδα .......  στην ροή της καθημερινότητας ......"στιγμές γονιμότητας"

     ΒΙΟΓΡΑΦΙΚΟ

Ο Χρήστος Παπουτσής γεννήθηκε στην Αθήνα,στην γειτονιά του Πλάτωνα και ζει στον Ίππιο Κολωνό εδώ και...πάρα πολλά χρόνια.Ζει ως ποιητής εδώ και πολλά χρόνια και εργάζεται ως ιατρός.Στο παρελθόν,εξετέθη ποιητικά στο 45ο Διεθνές Συνέδριο UMEM (Union Mondial Des Ecrivains Medecins)με την Ελληνική Εταιρεία Ιατρών Λογοτεχνών,στο 13ο "Mur de poesie de tours" και στο περιοδικό "Κασταλία".E-mail :christosppap@hotmail.com

ΠΑΓΙΔΑ

                                          Την ώρα που έφτασες

                                           Δυό χέρια απλώθηκαν

                      να σ' αγκαλιάσουν

                      Τραβήχτηκες,

                      γιατί ήταν κάτι

                      άγνωστο για  'σένα.

                      Δεν ήταν ξώβεργες

                      για να σε παγιδέψουν,

                      ούτε ήταν συρματόπλεγμα

                      για να σε φυλακίσει

                                                  Ήταν τα δυό μισά κομμάτια                          

                      μιας καρδιάς

                      που,άνοιξε να σε χωρέσει

ΑΣΤΕΓΟΙ ΕΡΩΤΕΣ

                                               

                                                          

                                                         Ανοίγω τα παράθυρα.

                                               Λάβα ξεχύνεται,

                                               κόρη του ήλιου και του μετάλλου.

                                               Άλλη φορά,

                                               πυρακτώνεται νύχτα.

                                               Το φεγγάρι

                                               δεν κατακαίει το αμάξι

                                               μα,τις καρδιές.

                                               Και τα κορμιά,

                                               θερμότερα από λάβα,

                                               σπινθοβολούν

                                               βεγγαλικά του έρωτα

                                               πάνω από μηχανικές φωλιές,

                                               που στάθμευσαν

                                               πλάι στο ακρογιάλι.