Ένας φυσικός στον τάφο του Ιησού

Το ωραιότερο προσωπο του Χριστου για μενα Jeffrey Hunter και το ωραιοτερο εργο - “Ο Βασιλιάς των Βασιλέων”



*Η ομιλία του φυσικού είναι από σχόλιο του 

συγγραφέα Άαρον Φρίμαν, το 2005, σε εκμπομή του 

NPR


Η συζήτηση γύρω από το αν υπάρχει ή όχι θεός είναι μεγάλη. Το θέμα, γενικότερα, δύσκολο. Όλο και συχνότερα, παρατηρούνται φωνές αντίδρασης στη θεοκρατία, στην οργανωμένη θρησκεία, στη διδασκαλία των γραφών. Όλο και περισσότεροι φαίνεται να απαρνούνται την τυφλή πίστη ή να επιχειρούν να βρουν μία άλλη οδο, ένα άλλο μέσο, για να απαντήσουν στα προαιώνια ερωτήματα που "βασανίζουν" την ανθρωπότητα.

Κατά κανόνα και περισσότερο για λόγους ευκολότερης διάκρισης σε δύο διαφορετικές ομάδες ανθρώπων, οι μεν αποκαλούνται θεϊστές και οι δε άθεοι (υπάρχουν, βεβαίως, και άλλοι αυτοπροσδιορισμοί, όπως αγνωστικιστής ή σκεπτικιστής). Φαντάζομαι, ο καθένας έχει ακούσει ή έχει πάρει μέρος σε έναν διάλογο όπου εκπρόσωποι και των δύο σχολών σκέψης ανταλλάζουν - άλλοτε κομψά και άλλοτε χονδροειδώς - επιχειρήματα.

http://www.pathfinder.gr/stories/3587194/ενας-φυσικος-στον-ταφο-του-ιησου/

Η διατήρηση της ενέργειας, τα φωτόνια και ο Ιησούς

Τι θα έλεγε, λοιπόν, ένας φυσικός, αν βρίσκονταν μαζί με τους μαθητές του Ιησου, όταν αυτός οδηγούνταν στον τάφο; Θα μιλούσε για την αρχή διατήρησης της ενέργειας, ώστε να καταλάβουν οι απαρηγόρητοι ότι η ενέργειά του Χριστού δεν πέθανε μαζί του. Θα υπενθύμιζε στην πενθούσα Μαρία τον πρώτο νόμο της θερμοδυναμικής – ότι καμία ενέργεια δεν δημιουργείται στο σύμπαν και καμία δεν καταστρέφεται.

Θα φρόντιζε η μητέρα του Χριστού να γνωρίζει ότι όλη η ενέργειά του, κάθε δόνηση, κάθε μονάδα θερμότητας, κάθε κύμα από το κάθε σωματίδιο από τα οποία αποτελούνταν το αγαπημένο της παιδί παραμένουν μαζί της σε αυτόν τον κόσμο. Θα έστελνε το μήνυμα, σε όλους τους αγαπημένους μαθητές του εσταυρωμένου, ότι έδωσε στο σύμπαν όση ενέργεια πήρε.

Έπειτα, θα περπατούσε ανάμεσα στα τσακισμένα από τον πόνο πρόσωπα των μαζεμένων, και θα τους έλεγε ότι όλα τα φωτόνια που αναπήδησαν ποτέ πάνω στο πρόσωπό του, όλα τα σωματίδια των οποίων τα μονοπάτια διακόπηκαν από το χαμόγελό του, από το άγγιγμα των μαλλιών του, εκατοντάδες τρισεκατομμύρια από σωματίδια, φεύγοντας από εκείνον, σαν παιδιά, ήταν για πάντα αλλαγμένα από το άγγιγμά του.

Δεν βρίσκεται στα λόγια του φυσικού για τα φωτόνια, μία ομοιότητα με την επιφοίτηση του Αγίου Πνεύματος;
Και καθώς θα κρύβονταν στις αγκαλιές των συντρόφων τους, αναζητώντας ανακούφιση, ίσως ο φυσικός να τους έλεγε ότι όλα τα φωτόνια που αναπήδησαν από εκείνον μαζεύτηκαν στους ανιχνευτές σωματιδίων που αποτελούν τα μάτια τους. Ότι αυτά τα φωτόνια δημιούργησαν, μέσα τους, αστερισμούς ηλεκτρομαγνητικά φορτισμένων νευρώνων, των οποίων η ενέργεια θα συνεχίσει να υπάρχει για πάντα.

Όταν η ζέστη θα στόλιζε με διαμαντάκια ιδρώτα τα πρόσωπα όλων και θα ανέμιζαν τα χέρια για να δροσιστούν, ο φυσικός θα τους θύμιζε πόση από τη συνολική μας ενέργεια εκπέμπεται ως θερμότητα. Και θα τους έλεγε ότι η θερμότητα που έρεε μέσα του εν ζωή είναι ακόμα εκεί, ακόμα μέρος όλων αυτών που είναι και εκείνοι. Και θα είναι εκεί, ακόμα και όταν και οι ίδιοι, που τώρα πενθούν, συνεχίσουν και φύγουν με τη δική τους σειρά.

Και θα εξηγούσε σε ολους εκείνους που τον αγαπούσαν ότι οι επιστήμονες έχουν μετρήσει τη διατήρηση της ενέργειας και τη βρήκαν ακριβή και συνεπή σε όλο τον χώρο και τον χρόνο. Και ότι, σύμφωνα με την αρχή της διατήρησης της ενέργειας, ούτε ένα κομμάτι από τον Ιησού δεν έχει φύγει. Είναι εκεί. Απλώς, λιγότερο σε τάξη.