ΑΝΘΡΩΠΟΙ Είναι η ώρα του χρόνου που γέρνω στην γη

Ενα νεο ποιημα για τους ανθρώπους που πεθαινουν μόνοι και ξεχασμένοι 

ΑΝΘΡΩΠΟΙ
Είναι η ώρα του χρόνου
που γέρνω στην γη
τα φύλλα των δένδρων μόνο
με αγκαλιάζουν καθώς αργοπεθαίνουν

Σε όλα τα μονοπάτια
μοιράστηκαν τα δάχτυλα
Οι άνθρωποι ακόμα
ο ένας τον άλλον πολεμούν διχασμένοι

Στα χρώματα των παθών
και των Βασάνων
στην απέραντη αγριεμένη θάλασσα
χωρίς να ακολουθούν μιαν
όχθη ,τα ουράνια τόξα μάταια κομματιάζουν

Σε ένα μπουμπούκι που
σκάει ανυπόμονα και στις φωνές του ερωδιού
σε μια Αιώνια απόδραση
την ομορφιά ζητούν παγιδευμένοι

Το ρολόι στενάζει σε κάθε χτύπο
μπαίνω μέσα στα
εγκαταλελειμμένα ,έρημα σπίτια
ξεχασμένα κάδρα
στους γυμνούς πονεμένους τοίχους
που να κρυφτείς
οι άνθρωποι μόνοι πάντα φεύγουν
σαν τα γυμνά λουλούδια της γης

PEOPLE

It is the time of year
that I lean on the ground
the leaves of the trees only
they hug me as they die late

On all paths
fingers shared
People still
they are fighting each other divided

In the colors of passions
and sufferings
in the vast wild sea
without following one
bank, the rainbows in vain
they fragment

In a bud that
bursts impatiently
and in the voices of the heron
in an Eternal Escape the beauty
they ask trapped

The watch groans at every turn
I enter the abandoned
deserted houses
forgotten frames on bare sore walls
where to hide
people alone always leave
like of land