ΓΡΑΦΟΥΜΕ ΜΑΖΙ ΠΟΙΗΣΗ !!!🖋🖋 Τον Μάρτιο του 2020 βιώσαμε όλοι παγκοσμίως μια αναπάντεχη κατάσταση που όμοια δεν είχε ούτε η φαντασία συναντήσει. Ο εγκλεισμός πρόσφερε απο τη μια στιγμές απομόνωσης, άγχους αλλά απο την άλλη ενδοσκόπηση και δημιουργία. Η Καλλιτεχνική Ένωση Ulysses ⛵️ δεν έπαψε να δίνει ελπίδα και ευκαιρίες σε κάθε καλλιτέχνη συνεχίζοντας τη χαλκέντερη προσπάθεια με διαδικτυακές δράσεις έχοντας κύριο σκοπό την προώθηση των καλλιτεχνημάτων αλλά και την τέρψη , τη διαδραστικότητα με το κοινό.
Στα πλαίσια αυτά και θέλωντας να γιορτάσουμε την Παγκόσμια Ημέρα Ποίησης – 21 Μαρτίου 📖 καλέσαμε Έλληνες ποιητές απο κάθε γωνιά του κόσμου να συνδράμουν σε αυτή τη μοναδική δράση! “Γράφουμε Μαζί Ποίηση”. Η Ulysses έδωσε τον εναρκτήριο στίχο, το υπόλοιπο ανήκει στην έμπνευση σας! 💡
ΓΡΑΦΟΥΜΕ ΜΑΖΙ ΠΟΙΗΣΗ !!! Τον Μάρτιο του 2020 βιώσαμε όλοι παγκοσμίως μια αναπάντεχη κατάσταση που όμοια δεν είχε ούτε η φαντασία συναντήσει. Ο εγκλεισμός πρόσφερε απο τη μια στιγμές απομόνωσης, άγχους αλλά απο την άλλη ενδοσκόπηση και δημιουργία. Η Καλλιτεχνική Ένωση Ulysses δεν έπαψε να δίνει ελπίδα και ευκαιρίες σε κάθε καλλιτέχνη συνεχίζοντας τη χαλκέντερη προσπάθεια με διαδικτυακές δράσεις έχοντας κύριο σκοπό την προώθηση των καλλιτεχνημάτων αλλά και την τέρψη , τη διαδραστικότητα με το κοινό. Στα πλαίσια αυτά και θέλωντας να γιορτάσουμε την Παγκόσμια Ημέρα Ποίησης – 21 Μαρτίου καλέσαμε Έλληνες ποιητές απο κάθε γωνιά του κόσμου να συνδράμουν σε αυτή τη μοναδική δράση! “Γράφουμε Μαζί Ποίηση”. Η Ulysses έδωσε τον εναρκτήριο στίχο, το υπόλοιπο ανήκει στην έμπνευση σας! ΕΝΑ ποίημα , σχεδόν 50 ποιητές, μια ιδέα!
Αχός μιας άλλης Οδύσσειας
Δεν ήσουν ανάμνηση…
ήσουν η βροχή τις νύχτες που διψούσε το χώμα. Κι έκκληση αυγής, στο λιόγερμα του φεγγαριού η συνύπαρξη Ήταν τα μάτια σου απέραντη θάλασσα, μέσα τους να ταξιδεύω πιο πέρα απ’τον ορίζοντα. Μια σκιαμαχία που ανέβλυζε λέξεις. Φως που ξεφλούδισε το σκοτάδι απ’την καρδιά. Ήταν η αγκαλιά σου λιμάνι απάνεμο, καταφύγιο που οι φουρτούνες κοπάζουν. Κάτι ξεχασμένο, κάτι ξένο και γνωστό. Ένα σφίξιμο, μια μαχαιριά. Αδολεσχία που στ’ άναστρα γελά, στα μαύρα τα φεγγάρια, ντυμένη χρώμα λύτρωσης κι αθάνατη φωτιά! Αρχισαν να ξεθαρρεύουν οι όρκοι μας , να αναθαρρεύουν οι ελπίδες μας, εκεί… στο ταξίδι των παρακλήσεών μας Μέσα μου ένας σμιλευμένος ακκισμός των κρίνων που πάντα μαζί τους ταξιδεύεις. Τα πάντα μαρτυρούν την απουσία σου κι είναι ζοφερή η οχλαγωγία των αναμνήσεων. Σε δρόμους αδιέξοδους ησουν ο ουρανός, μοναδικος μου προορισμός. Αποδεσμεύονται οι αχτίδες, ολάκερο κάλεσμα πνοής, απερχόμενη η ελευθερία ψυχής. Καρδιά που πονά, πότε αρχίζει, πότε σταματά. Σαν ρολόι μια χτυπάει δυνατά μια σταματάει και χαλάει ξανά!
Δεν ήσουν οπτασία…
ήσουν ανάσα ήλιου, τα ρακένδυτα του δάκρυα. Θυμιές της αποδόμησης, μοναχικών γιγάντων! Τις μέρες γύρναγες και χάραζες τα πρόσωπα τους ώσπου να μοιάξουν στο δικό σου. Ένα ηλιοβασίλεμα όπως κανένα άλλο μέχρι σήμερα δεν έχω ματαδεί. Στο σκοτάδι, στην καταιγίδα, στο θλιμμένο βλέμμα κεριά αναλώνονται να δώσουν ελπίδα. Δεν ήμουν καν ο εφιάλτης που σε ξυπνούσε το νύχτωμα σαν πεταγόσουν πάνω απο τις ενοχές στα ιδρωμένα σεντόνια.
Δεν ήσουν καν μια φαντασίωση …
ήσουν η πύρα που έκαιγε το ανύμπορο μου σώμα. Ήσουν και είσαι οι λέξεις της ποίησης που τόσοι γύρεψαν μα λίγοι κατέκτησαν. Μα όσα χρώματα κι αν περιγράψω, το κυανό με συντροφεύει τις νύχτες! Ήσουν στην έρημο η όαση που σαν οφθαλμαπάτη ξεπηδούσε εκεί που σε συνάντησα να λούεσαι στης φοινικιάς τον ίσκιο. Αγάπης μεσουράνημα κι οργή, κρίνα των αναμνήσεων στη χώρα των Πλειάδων. Συστήνεται η ομορφιά της λιτότητας. Ομοτιμες, ισάξιες. Και ό,τι κάρπισες, ξόδεμα γλυκό της μνήμης, όπου καμία άνοιξη έγκλειστη για πάντα μένει. Ήσουν ανάσα κι οξυγόνο ο ποθος της γης στερημένης απο βροχή σε απομυζεί αχόρταγα εκείνη τη δύση του Μάρτη…. Ενδεδυμένο το πάθος σκαλισμένη ρομφαία η ευχή.
Δεν ήσουν πόθος…
ήσουν η αλήθεια εμπρός μου! Ήσουν….. ηχοκραυγή εσώψυχης έκστασης… να σπάει τα δεσμά μια απόκοσμη αύρα να θροίζει τους ψίθυρους των αιώνιων μύθων.
Δεν ήσουν όνειρο…
ήσουν ανάσα μιας ψυχής, θεαινών της αγάπης και τ’ ονείρου μυθεύματα! Μιαν αστραπή ενάργειας που τ’ άδυτα τρομάζει. Θεάς αλλόκοσμης άγαλμα που εγώ θνητός ζωντανευα με χάδια και εσύ με πέτρωνες, Μέδουσα μαζί και Αφροδίτη! Ησουν τ’ αγέρι, καντάδες στα αυτιά μου. Ένα πρόσωπο κάθε του έκφραση κομψοτέχνημα. Της δόξας τα ανίερα πέρατα. Ήσουνα η γλυκιά βραδιά, κομμάτια του έρωτα προσμετρούσε Ήσουν κι απόλυτη λεξιθηρία, σεληνόφως δικαίου στης οργής το διάζωμα Κέρινος φράχτης μοναχικής ήβης που κατέληξε. Μια πρωινή αχτίδα φωτός στη σκουριασμένη φυλακή μου και μια σταγόνα κρασί στο ξεραμένο μου χωράφι. Μαντάτα παρηγοριάς θα κατακλείσουν τις καγκελόπορτες, …μα άδικα. Σαν όραμα που ντράπηκε μια άναστρη νυχτιά. Το όναρ μιας βραδιάς που ξεροστάλιαζε η απαρηγόρητή μου σκέψη. Ολα σεμνά, απτά σε μια συνύπαρξη του ιδεατού του επικαλούμενου μέλλοντός μας. Ω ναι! Ησουν Πανσέληνος ερωτευμένη, χρυσάφι υπαίθρου αγαπημένο μην με αφήσεις μόνο να γυρίσω, χωρίς το βάλσαμο του αποσπερίτη.
Δεν ήσουν σκια,
ήσουν μομφή που έχυνε το φως. ένα άστρο στο δωμάτιο απ’ τ’ ανοιχτό παράθυρο. Το δείλι ανέπαφο της έλξης. Μίκρυνε ο κόσμος … μα ο δικός σου γιγάντιος!
Δεν ήσουν αγέρας…
ήσουν το αναλγητικό τις βραδιές που πονούσε το κορμί… σαν μελαγχολικό φεγγάρι μιας νυχτερινής ονειροπόλησης. Δεν είναι οι χάρτες που σχεδίαζες σαν όνειρο παιδιού, μα αυτή η ματιά που μια πορεία ζωγράφισε στο κύμα, και βήματα σου σμίλευσε στην πέτρα της ζωής, τέτοια που αποφάσισες μαζί της να βαδίσεις. Ήσουν το άρωμα της γης, του ωκεανού φιλί και της φωτιάς το χάδι Πλημμύριζε το είναι σου, θέληση της εξουσίας σου στο έδαφος. Ωρολόγια υπάρχουνε πολλά, που έπαψαν να ρίχνουν προσευχές. Ένα μπουκέτο όνειρα στις φυλλωσιές της σιωπής, μειλίχια αύρα αναζήτηση στο σώμα. Τότε θα ήταν που γεύτηκα τα πρώτα τα φιλιά σου, Φως άπλετο, μοναδικό και χαραυγής χλαμύδα. Επιθυμία γήινη, αποκοτιά τ’ ονείρου! Ανάσταση η πλάση κι οι ανεμώνες ανθίζουν πρόωρα… Κι αν ξάφνου το σούρουπο γίνεις φευγιό εγώ, σα να μη πέρασε καιρός, θα σε αγαπώ ακόμα! Αερικό του σεληνόφωτος ντυμένο στον αιθέρα, στων αρχαίων αγαλμάτων της Γης την κατάκλιση! Και ύστερα πάλι ταξίδευες μακριά μου. Στις τραχιές αυλακιές των αρχαίων κιόνων να ψηλαφώ την απουσία σου με οδύνη πάνω σε δέσμες ερωτικές, σαν έρχομαι κοντά σου. Με ένα δεσμευμένο φιλί της νιότης, και μια ανέπαφη ιαχή. Μα η ματιά σου ξεθώριασε στο απέραντο γαλάζιο και δάκρυά βάφουν πορφυρό το ηλιοβασίλεμα. Οι φυλλωσιές πρόδιδαν ξέντυτα συναισθήματα, εκεινα που προσέγγισαν το μέσα μας. Στέρεψε η ανάμνηση φυγαδεύτηκε η θέληση κι απέμεινε ο βωμός της πεθυμιάς Πολλά τα χρόνια που φλερτάρει η μοναξιά μου με το χρόνο μα εγώ ακόμα περιμένω. Χορεύω μόνος μου, χορεύω Ακολουθία ιταμών, τιμών, σ’ άγριο σκοτάδι! Τα θέλω απόμειναν γυμνά όπως φευγάτοι εραστές σε μια κάποια στεγνή ύπαιθρο. Κι όταν το ηλιοβασίλεμα μάς βρήκε μονομάχους έπεσαμε σαν δυο σταλαγματιές ακόμα. Μιαν αφεγγιά απέθαντη κι ήρθε η ελπίδα κίβδηλη.
Δεν ήσουν σκοτάδι
ήσουν το φώς που έκλαιγε τις νύχτες ντυμένο σαν γραία μάγισσα που ξενυχτά στο προσκεφάλι ενός πλατωνικού έρωτα, άγουρος και διψασμένος. Αμετροέπεια μας, που φλεγότανε να σεργιανήσει χνάρι στα λασπωμένα μονοπάτια των αρών Ήσουν άραγε εκεί στους ήχους της στέγης;
Δεν ήσουν ψευδαίσθηση…
ήσουν το άρωμα της γης, της θάλασσας φιλί και της φωτιάς ανάσα.
Δεν ήσουν ανάμνηση..
ήσουν το βλέμμα θεατών στα κατάμεστα αμφιθέατρα. Αυτά συλλογίζομαι… τρέμοντας το μυαλό να μη λανθάνει, αφού τεχνίτες πάντα είμαστε κάποιου τέλους. Και όσο το χώμα δεν αντέχει πλέον την αλμύρα του νερού η νύχτα χαιρέκακα απλώνει την όξινη βροχή της για να ξεπλύνει ό,τι μας απόμεινε….
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου