Αυτο ειναι το ποιήμα που δημοσιευθη στο περιοδικο AZAHAR N110
ΚΑΙ ΔΕΝ ΑΡΝΗΘΗΚΑΝ
Κόκκινο χώμα ,κίτρινα άνθη
Αχ! πως αλλάζει ο καιρός
Οι άνθρωποι σκέπασαν
με τόσο πόνο την ζωή
ανάμεσα στον Ήλιο και το Φεγγάρι
πίσω από τις κλειστές πόρτες
και τις κρυφές γωνιές των σπιτιών
το πέρασμα που αφήνει η ψυχή
στην Αγρύπνια ,στην μεγάλη εκκλησία
στην μεγάλη πίστη
Σε ένα αγνοούμενο ξωκλήσι ,χαμένο
στις κόκκινες μηλιές και στις
άσπρες πέτρες
Άγγελοι αφήνονται στα χρώματα
στους ήχους και την σιωπή
Και οι άνθρωποι δεν αρνήθηκαν
την θρυμματισμένη ζωή
στα λευκά μαλλιά τους και στο ρίγος
των σωμάτων τους ανυπεράσπιστοι
και αταίριαστοι ανάσαιναν την νύχτα
στου ίδιου δρόμου το τυχαίο μονοπάτι
Πώς να αρνηθείς την αγάπη
στων ανθρώπων τις καρδιές πάντα θα ξεχωρίζει
Κάθε πρωί ο θόρυβος
Τα νιάτα , την ομορφιά και την ζωή κερδίζει
AND THEY DIDN'T REFUSE
Red soil, yellow flowers
Ah! how the weather changes
People covered
with so much pain life
between the Sun and the Moon
behind closed doors
and the hidden corners of houses
the passage left by the soul
in vigil, in the big church
in great faith
In a missing chapel, lost
red apples and
white stones
Angels are left in the colors
in sounds and silence
And the people did not refuse
the shattered life
in their white hair and shivering
of their bodies defenseless
and unmatched they breathed the night
on the same road the random path
How to deny love
in people's hearts will always stand out
The noise every morning
It wins youth, beauty and life
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου