https://www.facebook.com/notes/agron-shele/eftiqia-kapardheli-mes-valëzimit-lirik-dhe-universit-poetik/1620695081358937/-Με μεγάλη μου εκπληξη ο σεβαστός και αγαπημένος φίλος Agron Shele εγραψε ένα τόσο υπέροχο κείμενο από κάποια ποιηματα μου Μια κριτική που με συγκίνησε αφου ακούμπησε με τοση τρυφερότητα αλλα και σοφία το εργο μου Δεν μπορώ να εκφράσω τις ευχαριστίες μου και την αγάπη μου με λόγια Με συγκίνησε αφου αφιέρωσε χρονο και καρδια για τα πονηματά μου Θερμα ευχαριστω για την τιμή Agron Shele

https://www.facebook.com/notes/agron-shele/eftiqia-kapardheli-mes-valëzimit-lirik-dhe-universit-poetik/1620695081358937/

Με μεγάλη μου εκπληξη ο σεβαστός και αγαπημένος φίλος Agron Shele εγραψε ένα τόσο υπέροχο κείμενο από κάποια ποιηματα μου
Μια κριτική που με συγκίνησε αφου ακούμπησε με τοση τρυφερότητα αλλα και σοφία το εργο μου
Δεν μπορώ να εκφράσω τις ευχαριστίες μου και την αγάπη μου με λόγια Με συγκίνησε αφου αφιέρωσε χρονο και καρδια για τα πονηματά μου
Θερμα ευχαριστω για την τιμή Agron Shele
Είναι στην Αλβανική γλώσσα και μετέφρασα το κείμενο στα Αγγλικα Ζητώ συγγνώμη αλλα δεν ξερω Αλβανικά και μπορει να υπάρχουν λάθη

Eftiqia Kapardheli, mes valëzimit lirik dhe universit poetik

Nga: Agron Shele

Të shkruash është njësoj sikur të udhëtosh përmes pafundësisë shpirtrave, ndërsa të reflektosh rreth kësaj bote është njëlloj si të prekësh dhe ndjesh frymën më të lartë njerëzore. Përbrenda këtij kuptimi të thellë që derivon kufijtë dhe nocionet e fuqisë art, kësaj mundësie shprehjeje që sintetizohet vetëm përmes ideve, sugjestionit, vizionit, imazheve dhe shpirtëzimit të tyre, do mund të percepetoja dritëhijet poetike të autores Eftichia Kapardeli, të cilat lindin si ejmotive, për të përthyer dhe ngritur të tjera kolorite ngjyrash në telajon e madhe të kornizës jetë. E zhveshur nga të gjitha komplekset, larg rregullave strikte e shablloneve, përmes varjeve të lira poetja vjen kaq ndjeshëm dhe natyrshëm për lexuesin, sa beftëson e mrekullon në të njëjtën kohë, tërheq dhe grish, mistizon dhe magjeps me elokencën fjalë. Kryefjala e poezisë tek kjo autore është dashuria njerëzore, si vlerë dhe ornament i gjithe bukurisë jetë, si ndjesi në vetvete, si prelud dhe  emocion i thellë,  si formë estetike dhe sentiment i përbrendshëm që detratohet nga thërmijat më të imta të  brishtësisë dhe skajeve më të largëta të tyre. Në këtë lloj poezie nuk ka ngjyrime të ndezura fjalësh, as nota të forta, por ka filozofinë, figuracionin e pasur, e cila të çon gjer në limitet më të fundit, të përtejshpirtit. E gjithë poezia e kësaj autoreje përngjan me velat e bardha të cilat shfaqen e zhduken horizontit të largët, për tu rikthyre sërish më të dukshme, më të shndritshme dhe shumë më tejçuese për vetë natyralizimin që përcjell dhe sharmin estetik të vargjeve. Tisi dhe mistizmi shtjellë vijnë si vegime që kapërcejnë vizionet, por dhe si enigmë për atë çfarë shkon dhe mbetet në këtë memorie të trazuar kohe, e cila përmes shkallëve të krahasimit, metaforikës fjalë e simbolikës ngre partitura notash, ku çdo tingull kumbon timbrin e kësaj bote që nuk njeh kufij,  por shkon përherë në evolim. Ajo që bie në sy dhe ndesh më së shumti në këtë lloj poezie është deti, i sjellë si valëzim jete, por dhe shtrëngatë që turfullon flokët thinjë nën klithjen e njelmët të regëtimës kohë, për më shumë dashuri, harmoni e  shpresë.

“Nën ritme flivziane*

dhe nën flatrime zogjsh

velat e mia hapa, deteve të botës

për udhëtime të bukura, për të ndarë

endjes,

ujit që i falet gjithmonë qenies

në ngjyrë blu maren…”

Për autoren e gjithe jeta është një flatrim zogu, një hapërim në ajrin e jodizuar të detit, një endje e bukur, që kërkon të baresë përherë e më larg, drejt të panjohurës largët, dëshirës së fshehtë dhe shkrirje një me blunë maren. Kjo vjen përmes tablos det, tablo që e ka shoqëruar që me fëmijërinë e saj dhe me magjinë e tij e ka misticizuar dhe frymëzuar pareshtur. Në vargjet më poshtë autorja greke ndërthur mitikën (traditë e vendlindjes së mitologjisë) me postmodernizmin, ku sirenat ftojnë përplot hedoni grimca ditë- tingujsh duke mbjellur kudo ëmbëlsinë e dashurisë dhe shpresës. Dhë në përmbyllje të kësaj poezie përmes formës eliptike të vargjeve realizohet përthyerja e kuptimit poetik, duke e zgjuar nga premtimi nostalgjik i koraleve të shformësuara dhe rikthyer pas si triumfatore.

“Në këtë përqafim

të tejmbushur aromash

Dielli, sa nuk ra…

Buzëqesh rishtaz fitimtar

guralecëve të purpurt,

që vet shiu, mijëra puthje

ju la!”

Natyralizimi i dashurisë bëhet përmes simbolikës diell dhe shi, tokë e etur që gjallëron fijen e barit dhe bulëza uji që shndrijnë dhe mbeten tatuazh puthje i stinës së luleve, lulëzimit pranveror. Në këtë poezi gjithashtu kemi kurbëzim dhe përvijim të konceptit dashuri si shpërthim i beftë që krejt papritur prek kostalecionet më të larta të shpirtit dhe me notat më patetike (nga muzika / vallet e saj) si në një vals lodrojnë elegancën, harmoninë dhe shkrirjen një me partiturën.

“Dhe nëse do të vish

eja pa u shfaqur,

të mos dijë njeri,

si ftesë

hedonie

trupi edhe zemre

Vdekje… dashuri!”

Në këto vargje dashuria hyjnizohet, përjetësohet dhe ngrihet në poltronet më të larta të qiellit, trup dhe zemër, ndjenjë dhe shpirt, vdekje dhe përtejlumturi. Kaq e fortë është ndjesia e saj, sa ajo të përhumb, të shkëput nga vetvetja, të çon në të tjera imagjinata, aty ku qiejt përndritin agimet e jetës, por dhe aty ku flakërimat e saj tërhiqen muzgjeve të fjetura, ëndrrave të derdhura nga shkrepëtimat yje dhe pezmit fluid profund.

Duke lexuar vargjet e autores së njohur dhe të publikuar në shumë Antologji Ndërkombëtare, Eftiqia Kapardheli, beftësohesh me imagjinatën dhe intituitën e saj krijuese, më universin dhe modalitetin e krijuar, me strukturat unike,  dritëhijet e sjellura, dhe hapësirën  e pafundme e shumëdimesionale të  këtij lloj arti, që e përfqëson dhe e ngre në majat më të larta të olmpit poetik.

https://www.facebook.com/notes/agron-shele/eftiqia-kapardheli-mes-valëzimit-lirik-dhe-universit-poetik/1620695081358937/

Με μεγάλη μου εκπληξη ο σεβαστός και αγαπημένος φίλος Agron Shele εγραψε ένα τόσο υπέροχο κείμενο από κάποια ποιηματα μου
Μια κριτική που με συγκίνησε αφου ακούμπησε με τοση τρυφερότητα αλλα και σοφία το εργο μου
Δεν μπορώ να εκφράσω τις ευχαριστίες μου και την αγάπη μου με λόγια Με συγκίνησε αφου αφιέρωσε χρονο και καρδια για τα πονηματά μου
Θερμα ευχαριστω για την τιμή Agron Shele
Είναι στην Αλβανική γλώσσα και μετέφρασα το κείμενο στα Αγγλικα Ζητώ συγγνώμη αλλα δεν ξερω Αλβανικά και μπορει να υπάρχουν λάθη
https://www.facebook.com/notes/agron-shele/eftiqia-kapardheli-mes-valëzimit-lirik-dhe-universit-poetik/1620695081358937/

Eftiqia Kapardheli, between lyricism and the poetic universe

By: Agron Shele
Writing is the same as traveling through the infinity of spirits, while reflecting on this world is the same as touching and feeling the highest human spirit. Within this profound meaning that derives the boundaries and notions of the art power, this possibility of expression that is synthesized only through ideas, suggestions, vision, images and their imagination, could perceive the poetic light of author Eftichia Kapardeli, born as ejmotive, to rip and raise other color tones on the big frame of life frame. Stripped of all the complexes, far from the strict rules of the templates, the poet's versatility comes naturally so naturally and naturally to the reader that he captures and delights at the same time, draws and grids, envisions and fascinates the word eloquence. The theme of poetry in this author is human love, as the value and decoration of all life beauty, as a sense of self, as a prelude and deep emotion, as an aesthetic form and inner feeling detached from the finer fragments of fragility and more fringes distant. In this kind of poetry there are no glowing words or strong notes, but there are rich philosophies, rich figures, which leads to the most recent, overwhelming limits. The whole poem of this author resembles the white veils that appear and disappear to the distant horizon, to return to the most visible, brighter and more translucent for the naturalization itself and the aesthetic verse's charm. Tissues and mysticism come as visions that overlook visions, but also as a riddle to what goes on and remains in this troubled memory of time, which through the scales of comparison, the metaphoric word of symbolism raises the score of notes, where every sound rises the timbrel of this world that knows no bounds, but always goes on evolving. The most striking thing to do with this kind of poetry is the sea, brought as a waves of life, but the stench that shakes the thin hairs under the salt screaming of time, for more love, harmony and hope.
"Under fluvial rhythms *
and under birds flats
my loins, the seas of the world
for beautiful trips, to share
weaving,
the water that is always pardoned
in blue navy ...
For the author of all life is a bird's breath, a jumper in the sea iodized air, a beautiful weave that seeks to groom forever and far, towards the distant stranger, the secret desire and the melting of a maroon blonde. This comes through the tabloid sea, a spectacle that has accompanied her with her childhood and with her magic has been mystified and inspired unceasingly. In the verses below, the Greek author combines mythology (the tradition of the birthplace of mythology) with postmodernism, where the sirens invite overflowing hedonistic day-to-day particles, planting everywhere the sweetness of love and hope. At the end of this poem through the elliptical form of the verses is realized the reversal of the poetic meaning, awakening from the nostalgic promise of shaded corals and returned as a triumphant
"In this hug
overflowing of aromas
The sun, how did it fall ...
Really winning puzzles
purple pebble,
that rain itself, thousands of kisses
you la! "
The naturalization of love is made through the symbolism of the sun and rain, the thirsty ground revitalizing the yarn of the grass and the bark of water that shine and remain the tattoo kiss of the season of flowers, spring bloom. In this poem, we also have the curse and outline of the concept of love as a sudden explosion that suddenly affects the highest constellations of the soul and the most pathetic grades (from its music / dances) as in a wave wit elegance, harmony and melting one with partiturën.

"And if you will come
come without appearing,
not to know anyone,
as an invitation
hedonie
body and heart
Death ... love! "
In these verses, love is deified, perpetuated, and rises to the highest skirts of heaven, body, and heart, feeling and soul, death and utterance. So strong is her sensation that she sweep away, to break away from her, to lead to other imaginations, where the heavens sparkle the dawn of life, and where her flame retreats into drowsiness, dormant dreams stars and profound fluid perfume.
By reading the verses of the author known and published in many International Anthologies, Eftiqia Kapardheli, become acquainted with its imagination and creative intuition, with the universe and created mode, with unique structures, light-shadows, and the infinite, multifaceted space of this a kind of art that represents and elevates it to the highest peaks of poetry.