ΠΟΥΛΙΑ
Με τυφλώνει του ήλιου το φως
και το κατρακύλισμα μιας πέτρας
γίνεται κραυγή ,ήχος σκληρός
και με χαράζει
Με τυφλώνει του ήλιου το φως
και το κατρακύλισμα μιας πέτρας
γίνεται κραυγή ,ήχος σκληρός
και με χαράζει
Ο νους λευτερώνει το Όνειρο
και το πρωί που ο κισσός
σφιχταγκαλιάζει τον τοίχο
ψηλώνει
και το πρωί που ο κισσός
σφιχταγκαλιάζει τον τοίχο
ψηλώνει
Στάλες της βροχής στα
φύλλα της λεμονιάς ξεχασμένες
μα
η σάρκα του βουνού
τον ήλιο
ακόμα κρατά
φύλλα της λεμονιάς ξεχασμένες
μα
η σάρκα του βουνού
τον ήλιο
ακόμα κρατά
Στη κόκκινη στέγη της εκκλησιάς
όταν σιμώνουν τα πουλιά
αφήνω την ψυχή
μαζί τους να πετάξει
όταν σιμώνουν τα πουλιά
αφήνω την ψυχή
μαζί τους να πετάξει
BIRDS
Τhe sun's light it dazzles me
and the sliding of a stone
is done scream, tough sound
and engrave me
and the sliding of a stone
is done scream, tough sound
and engrave me
The mind liberates the Dream
and in the morning that the ivy
grows taller
tightly embraces the wall
and in the morning that the ivy
grows taller
tightly embraces the wall
Drops of rain on
leaves of the lemon tree forgotten
but
the flesh of the mountain
the sun
still hold
leaves of the lemon tree forgotten
but
the flesh of the mountain
the sun
still hold
On the red roof of the church
when arriving birds
I leave the soul
with them to fly
when arriving birds
I leave the soul
with them to fly
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου