ΕΝΑ ΝΕΟ ΠΟΙΗΜΑ ΜΟΥ ΑΝΥΠΕΡΑΣΠΙΣΤΕΣ ΑΘΩΕΣ ΧΑΡΕΣ

ΑΝΥΠΕΡΑΣΠΙΣΤΕΣ ΑΘΩΕΣ ΧΑΡΕΣ

Δένονται, ταυτίζονται
τρυπούν το σώμα
πριν γεννηθούν
θέλουν να φανερωθούν να
αποκαλυφθούν
Ανυπεράσπιστες αθώες χαρές
Στις μικρές στιγμές του καθημερινού βίου
που τα βαθιά τους ίχνη στην ψυχή χαράσσουν

Οι έμποροι πουλούν
τα αγνά λουλούδια , βαφτισμένα
Με κόκκινα χρώματα, ριζωμένα
στων αθώων τα κουρασμένα χέρια

Χθες ακόμα μας βασάνιζαν
τα χρόνια
διψασμένοι σαν τα μοναχικά τρομαγμένα πουλιά
στο πυκνό δάσος για άστρα

Ντύθηκα με τα πεπρωμένα
Κορμιά μοιάζουν κρυμμένα
Που στις σκιές ,με οδύνης ιαχές
Βουβά σαλεύουν

Μα η ψυχή δεν θρηνεί
σημαδεύει την αγάπη
Απλή ,ανεπιτήδευτη, γυμνή ευωδιάζει

Defenseless innocent joys

Tied ,are identical
they pierce the body
before they are born
they want want to show up to revealed
Defenseless innocent joys
which their deep traces in the soul engrave

Merchants, sell
the pure flowers, baptized
With red colors, rooted
to the tired hands of the innocent

Yesterday they were still torturing us
the years
thirsty like the lonely terrified birds
in the dense forest for stars

I dressed with the destinies
The bodies look hidden
Where in the shadows
with sorrow shouts
silently they are budge

But the soul does not mourn
marks the love
Simple, unpretentious, naked fragrant