ΕΝΑ ΝΕΟ ΠΟΙΗΜΑ ΤΑ ΠΟΥΛΙΑ ΤΟΥ ΑΝΕΜΟΥ

 

ΕΝΑ ΝΕΟ ΠΟΙΗΜΑ

ΤΑ ΠΟΥΛΙΑ ΤΟΥ ΑΝΕΜΟΥ

Ένα τριαντάφυλλο στολίδι του καιρού
Σε ένα σπίτι που δεν κατοικείται πια
Σε έναν άγνωστο δρόμο
Με τις βρεγμένες πέτρες των βασάνων
Εκεί που τα πουλιά
Φεύγουν για τις δικές τους πατρίδες γοργά

Σε μια πεδιάδα
Χίλιοι ουρανοί ,γη απέραντη
Τα πουλιά σπαταλούν την δύναμη τους
Σε Ήλιο και βροχή
Από την τυραννία του Ήλιου και τις πυρακτωμένες πέτρες
Στα δένδρα με τις βαθιές σκιές
Και στα τρυφερά φύλλα της αγριελιάς ξεκουράζονται

Μα τούτη η σιωπηλή ξεχασμένη πόλη
Πάντα θα με ακολουθεί
Φως και ανέμου στεναγμός
Όταν θα φύγω από εδώ δεν θα
Είναι πια η ίδια πόλη
Δεν θα έχει χρώματα και αυτή η γαλάζια
Ατελείωτη φυλλωσιά του ουρανού
Με την ανέγγιχτη σιωπή των άστρων
Άνιση στον χρόνο
Θα διώχνει τα τελευταία του ανέμου πουλιά

THE BIRDS OF THE WIND

A rose ornament of the weather
In a house that is no longer inhabited
On an unknown road
With the wet stones of suffering
Where the birds
They leave quickly for their own homelands

In a plain
A thousand heavens, vast earth
Birds waste their power
In Sun and rain
From the tyranny of the Sun and the glowing stones
In the trees with deep shadows
And in the tender leaves of the wild olive tree they rest

But this silent forgotten city
He will always follow me
Light and wind sigh
When I leave here I will not
It is now the same city
This blue will also have no colors
Endless foliage of the sky
With the untouched silence of the stars
Unequal in time
It will chase away the last birds of the wind