ΠΟΙΜΕΝΕΣ

 

ΠΟΙΜΕΝΕΣ
Άστρα παραδομένα στο φως
ξεκουράζονται
κάποια γλιστρούν ελάχιστα
πάνω από της γης τα νερά
Σε άσπιλα σώματα
αδιάβαστα σχήματα ,σκιές
ενός γήινου κρυφού παραδείσου
φανερώνουν

Ποιμένες με την κραυγή τους
θαμμένη στην ρίζα
του τελευταίου λόγου
πικραμένοι, χαμένοι ,ματωμένοι
στην έρημο των λαών και του κόσμου

Πέτρινοι θάνατοι
στις ορθάνοιχτες πόρτες των σπιτιών
Άγρια πουλιά τις σκεπάζουν
Στους μεγάλους ανέμους
ανοίγω τα φτερά σε ελεύθερο ουρανό
Στην μεγάλη πορεία
όλα τα γαλάζια ντύθηκα
Τούτο τον πόνο ψηλά σηκώνω

SHEPHERDS
Stars delivered to light
rest
some slip slightly
above the earth the waters
In immaculate bodies
unreadable shapes, shadows
of an earthly hidden paradise
reveal

Shepherds with their cry
buried at the root
of the last reason
bitter, lost, bleeding
in the desert of peoples and the world

Stone deaths
on the wide open doors of the houses
Wild birds cover them
In the big winds
I spread my wings in the open sky
In the long run
all blue I dressed
I raise this pain