ΧΡΟΝΙΑ ΑΚΙΝΗΤΑ-ΧΡΟΝΙΑ ΞΕΝΑ

 

ΕΝΑ ΝΕΟ ΠΟΙΗΜΑ

ΧΡΟΝΙΑ ΑΚΙΝΗΤΑ-ΧΡΟΝΙΑ ΞΕΝΑ

Με λούζει με το φως

η ασάλευτη μορφή του φεγγαριού

πέτρες σκαλισμένες ,σε απείθαρχα ποτάμια

Ηχούν παράξενα

πάνω στις στέγες όλη την ημέρα

τα πουλιά δεν ησυχάζουν πια

Χρόνια ακίνητα ,χρόνια ξένα

Αφώτιστοι δρόμοι που ασφυκτιούν

Χέρια που αδιαφορούν ,

μάτια που το κενό χαράσσουν

Πάντα μου άρεσαν εκείνα τα άνθη

που τύλιγαν των ανθρώπων τις κρυμμένες σκιές

στων χρωμάτων το ερημικό ακρογιάλι

Περνώ ολομόναχος από την ερημιά

Και οι φίλοι σε ένα άδειο

σπίτι κλεισμένοι ,τον κύκλο του

πεπρωμένου σχεδιάζουν κρυφά

Χρόνια ακίνητα χρόνια ξένα

Δίχως δίκαιη μοιρασιά

Βαθιές οι ρίζες , οι καρποί

τελευταίοι

και εκείνες οι παιδικές ιστορίες

στο παράθυρο του μυαλού

Αιώνια παγιδευμένες

Χρόνια που λησμονείς ,χρόνια που σωπαίνεις