ΜΥΣΤΙΚΗ ΤΡΙΑΝΤΑΦΥΛΛΙΑ

 

Ενα νεο ποιημα

Το ποιήμα μιλά για μια μυστική αγάπη παγιδευμένη απο αισθηματα χωρις κανενα κοινωνικό υπόβαθρο Ισως ειναι ερωτική ,ισως ειναι ανθρώπινη ,ισως ειναι ψυχης

ΜΥΣΤΙΚΗ ΤΡΙΑΝΤΑΦΥΛΛΙΑ

Μεγάλωσε το σώμα της σκιάς

δυο φωτεινές γραμμές την γη χαράζουν

Ρίζες στα σπλάχνα της έγιναν

Τα χέρια μας

Και τα χείλη μας διψασμένα

Πάντα τα φιλιά προσμένουν

Μια λευκή κάμαρη στους

μακρινούς ανέμους η καρδιά μου

στην βουή λαβωματιές ,χαλάσματα

ρωγμές τα βάσανα

Η ψυχή όμως περίσσεια περνά

την φωτιά ,το φως μοιράζει

Απομακρυσμένοι αιώνες

τον Ήλιο κρατούν αγκαλιά

Ξενυχτώ στις θάλασσες, στους λόφους

στον ουρανό, στα βουνά

Εκεί που τα λουλούδια λάμπουν

Εκεί που η βροχή με την γόνιμη γη ερωτοτροπεί

Εκεί που τα πουλιά ακόμα φλυαρούν

και τα ποτάμια ξαγρυπνούν

Μουσκεμένα μπουμπούκια

τις μακρινές νύχτες μυστικά ανθίζουν

Παγιδευμένη ανάμεσα σε ένα μικρό βράχο

Ο μόνος μου σύντροφος

μια κατακόκκινη όμορφη τριανταφυλλιά

που λαμπυρίζει

SECRET ROSE

Grow the body of the shadow

two bright lines carve the earth

Roots were made in her womb

Our hands

And our lips are thirsty

Kisses are always waiting

A white arch in

distant winds my heart

in the roar wounds, ruins

cracks the sufferings

But the soul excess passes

the fire, the light divides

Distant centuries

they hold the Sun in their arms

I spend the night in the seas, in the hills

in the sky, in the mountains

Where the flowers shine

Where the rain with the fertile land flirts

Where the birds are still talking

and the rivers are watching

Soaked buds

in the distant nights secretly bloom

Trapped between a small rock

My only partner

a ruddy beautiful Rose

where shimmers