Ενα νεο ποιημα μου ΚΑΙ ΔΕΝ ΑΡΝΗΘΗΚΑΝ

 Ενα νεο ποιημα μου
ΚΑΙ ΔΕΝ ΑΡΝΗΘΗΚΑΝ
Κόκκινο χώμα ,κίτρινα άνθη
Αχ! πως αλλάζει ο καιρός
Οι άνθρωποι σκέπασαν
με τόσο πόνο την ζωή
ανάμεσα στον Ήλιο και το Φεγγάρι
πίσω από τις κλειστές πόρτες
και τις κρυφές γωνιές των σπιτιών
το πέρασμα που αφήνει η ψυχή
στην Αγρύπνια ,στην μεγάλη εκκλησία
στην μεγάλη πίστη
Σε ένα αγνοούμενο ξωκλήσι ,χαμένο
στις κόκκινες μηλιές και στις
άσπρες πέτρες
Άγγελοι αφήνονται στα χρώματα
στους ήχους και την σιωπή
Και οι άνθρωποι δεν αρνήθηκαν
την θρυμματισμένη ζωή
στα λευκά μαλλιά τους και στο ρίγος
των σωμάτων τους ανυπεράσπιστοι
και αταίριαστοι ανάσαιναν την νύχτα
στου ίδιου δρόμου το τυχαίο μονοπάτι
Πώς να αρνηθείς την αγάπη
στων ανθρώπων τις καρδιές πάντα θα ξεχωρίζει
Κάθε πρωί ο θόρυβος
Τα νιάτα , την ομορφιά και την ζωή κερδίζει
AND THEY DIDN'T REFUSE
Red soil, yellow
Red soil, yellow
flowers
Ah! how the
weather changes
People coveredwith so much
pain life
between the Sun
and the Moon
behind closed
doors
and the hidden
corners of houses
the passage left
by the soul
in vigil, in the
big church
in great faith
in great faith
In a missing
chapel, lost
red apples and
white stones
Angels are left in the colors
Angels are left
in the colors
in sounds and
silence
And the people did not refuse
And the people
did not refuse
the shattered
life
in their white
hair and shivering
of their bodies
defenseless
and unmatched
they breathed the night
on the same road
the random path
 
How to deny love
in people's
hearts will always stand out
The noise every
morning

It wins youth,
beauty and life