ANCIENT GREEK MYTH...……. In this myth I wrote my poem Αn solitary poplar tree

ANCIENT GREEK MYTH...……. In this myth I wrote my poem Αn solitary poplar tree

When the Sun from the big ones
deadlocks nights and the secrets of the stars
escapes and sweetly rising
an old solitary poplar tree
it fills white stars and kisses
Dropping down to light and drunk

What circle !!! an unwritten treaty
breath looks like her
Earth goddess the overwhelming light

There is an ancient myth that seems to be
the first ecological message in the history of humanity
and reveals the devastating consequences of "I" hypertrophy.
The myth of Erysithna.
Erysiths, young, handsome, strong, rich and successful,
orders his slaves to cut the trees of the alpine,
which the Pelasgians had dedicated to Goddess Demetra,
to build a palace there.
Erysithon blasphews
cutting the sacred tree of Goddess Demeter, Αn solitary poplar tree
Demeter is angry and finds Hunger.
He tells her
go to find Erisython and give him a kiss in his mouth.
Hunger goes.
He finds him sleeping. It gives him the kiss and is lost.
He wakes up and feels hopeless.
It hurts. He eats.
It hurts even more. It's over.
It hurts.
She is hungry.
After eating food,
begins to eat that he finds in front of him.
He eats his animals, eats his wife, eats the wood of his house.
She eats everything.
Until now, there is nothing around him
and in the middle of the wilderness,
he wooed his flesh.
Erysis means wound and chthon means earth,
that is, Erysiths can also mean a wound of the earth.
that is, Erysiths can also mean a wound of the earth.
This root of Erysithna, the relentless '' I '',
which has been pointed out with many variations
by the Ancient Greeks
(Procurus, Thyses, Atres, Oedipus),
nowadays it has reaped and legitimized.
Individualism, hyper-consumerism,
competition, globalization of power.
These are our values today, they are being promoted and enforced
from Marketing, Advertising, Media, every superpower.
In these we are struggling to respond
and like Erysithna
we eat our flesh and we bloody our lives.
I want to get away
from the misery and absurdity of our time.
.
I hear the noise of the forest,
which brings with light dust the mourning of the pulpit
'' by nature, lived in virtue ''.
Alexis Damianos
As today, in 2006, he left life.
.................................................. .................................................. .....
Source: camerastyloonline. wordpress. com
Extract from an interview with Mimis Tsakoniatis

Υπάρχει ένας αρχαίος μύθος που μοιάζει να είναι
το πρώτο οικολογικό μήνυμα στην ιστορία της ανθρωπότητας
και φανερώνει τις ολέθριες συνέπειες της υπερτροφίας του ''εγώ''.
Ο μύθος του Ερυσίχθονα.
Ο Ερυσίχθων, νέος, ωραίος, δυνατός, πλούσιος και επιτυχημένος,
διατάζει τους δούλους του να κόψουν τα δέντρα του άλσους,
που είχαν αφιερώσει οι Πελασγοί στη Θεά Δήμητρα,
για να χτίσει εκεί παλάτι.

Ο Ερυσίχθων βλασφημεί
κόβοντας το ιερό δέντρο της Θεάς Δήμητρας, τη Λεύκα.
Η Δήμητρα θυμώνει και βρίσκει την Πείνα.

Της λέει
να πάει να βρει τον Ερυσίχθονα και να του δώσει ένα φιλί στο στόμα.
Η Πείνα πηγαίνει.
Tον βρίσκει να κοιμάται. Του δίνει το φιλί και χάνεται.

Εκείνος ξυπνάει κι αισθάνεται λιγούρα.
Πεινάει. Τρώει.

Πεινάει κι άλλο. Ξανατρώει.

Πεινάει.
Πεινάει ακατάσχετα.

Αφού έφαγε ότι φαγώσιμο υπήρχε,
αρχίζει να τρώει ότι βρίσκει μπροστά του.
Τρώει τα ζώα του, τρώει τη γυναίκα του, τρώει τα ξύλα του σπιτιού του.
Τρώει τα πάντα.

Μέχρι που πια, δεν υπάρχει τίποτα γύρω του
και στη μέση της ερημιάς,
αγριεμένος τρώει τις σάρκες του.

Έρυσις σημαίνει πληγή και χθών σημαίνει γη,
δηλαδή Ερυσίχθων μπορεί να σημαίνει και πληγή της γης.

Αυτή η ρίζα του Ερυσίχθονα, το αδυσώπητο ''Εγώ'',
που επισημάνθηκε επίμονα και με πολλές παραλλαγές
από τους Αρχαίους Έλληνες
(Προκρούστης, Θυέστης, Ατρέας, Οιδίπους),
στις μέρες μας έχει θεριέψει και νομιμοποιηθεί.

Ατομισμός, υπερκαταναλωτισμός,
ανταγωνισμός, παγκοσμιοποίησις της εξουσίας.

Αυτές είναι οι αξίες μας σήμερα, αυτές προβάλλονται και επιβάλλονται
από τα Marketing, τα Advertising, τα Μ.Μ.Ε, την κάθε υπερδύναμη.

Σε αυτές σκοτωνόμαστε να ανταποκριθούμε
και σαν τον Ερυσίχθονα
τρώμε τις σάρκες μας και βλαστημάμε τη ζωή μας.

Θέλω να ξεφύγω
από τη μιζέρια και τον παραλογισμό της εποχής μας.
.
Ακούω το αχολογητό των δασών,
που φέρνει με ελαφριά σκόνη τον θρήνο του κονιορτοποιημένου ρητού
''το κατά φύσιν ζην εστί κατ' αρετήν''.

Αλέξης Δαμιανός

Σαν σήμερα, το 2006, έφυγε από τη ζωή.
.........................................................................................................
Πηγή: camerastyloonline. wordpress. com
Απόσπασμα από συνέντευξη στον Μίμη Τσακωνιάτη