Ευχαριστω πολύ Βασίλη για την μετάφραση στην Αλβανική γλώσσα το ποιημά μου Αγάπη μου
Θερμες Ευχαριστίες
Eftichia Kapardeli
E dashur
Kaq natë edhe fjalët
mbesin të ngrrira në buzët purpur
Mbi tokën e butë, pasionantja,
valle Pranverore fillon
jetën era e rrëmben heshtisë
dhe hëna e stolisur me
petkun e natës në prehër të Diellit
vetmitare, rishtaz jetën e saj dorëzon.
Në fytyra yjesh më kërko
udhnajës përplot lugje
veshur me hark ylberash, horizonteve
të shpresës dhe të ëndrrës
të takohemi nën një qiell kaltëror
“Mirupafshim, e ëmbla, dashuria ime”
Shikoj udhën e gjatë, ëndërroj
shijen e parë, kur
uji të rrjedhë, kur gonxhja
petalet ëmbël t’i çel, kur agu
lindjen të përndritë dhe zemra të na “dhemb”
Shqipëroi: Vasil Çuklla
ΑΓΑΠΗ ΜΟΥ
Τόση νύχτα και τα λόγια
μένουν παγωμένα στα ρόδινα χείλη
Στο μαλακό χώμα ο παθιασμένος
χορός της Άνοιξης αρχινά
την ζωή πήρε ο άνεμος σιωπηλά
και η σελήνη στολισμένη με της
νύχτας τον μανδύα στην αγκαλιά του Ήλιου
ολομόναχη πεθαίνει ξανά
Γύρεψε με στα πρόσωπα των αστεριών
στον δρόμο με τις κοιλάδες
ντυμένοι ουράνια τόξα στον ορίζοντα
των ονείρων και της ελπίδας
σε έναν γαλάζιο ουρανό θα βρεθούμε
«Αντίο αγάπη μου γλυκιά »
Κοιτώ τον μακρύ δρόμο ,ονειρεύομαι
την πρώτη γέννηση όταν
το νερό θα τρέχει όταν το μπουμπούκι
τα πέταλα θα ανοίγει γλυκά όταν το χάραμα
την ανατολή θα φωτίζει και η καρδιά θα «πονά»
Θερμες Ευχαριστίες
Eftichia Kapardeli
E dashur
Kaq natë edhe fjalët
mbesin të ngrrira në buzët purpur
Mbi tokën e butë, pasionantja,
valle Pranverore fillon
jetën era e rrëmben heshtisë
dhe hëna e stolisur me
petkun e natës në prehër të Diellit
vetmitare, rishtaz jetën e saj dorëzon.
Në fytyra yjesh më kërko
udhnajës përplot lugje
veshur me hark ylberash, horizonteve
të shpresës dhe të ëndrrës
të takohemi nën një qiell kaltëror
“Mirupafshim, e ëmbla, dashuria ime”
Shikoj udhën e gjatë, ëndërroj
shijen e parë, kur
uji të rrjedhë, kur gonxhja
petalet ëmbël t’i çel, kur agu
lindjen të përndritë dhe zemra të na “dhemb”
Shqipëroi: Vasil Çuklla
ΑΓΑΠΗ ΜΟΥ
Τόση νύχτα και τα λόγια
μένουν παγωμένα στα ρόδινα χείλη
Στο μαλακό χώμα ο παθιασμένος
χορός της Άνοιξης αρχινά
την ζωή πήρε ο άνεμος σιωπηλά
και η σελήνη στολισμένη με της
νύχτας τον μανδύα στην αγκαλιά του Ήλιου
ολομόναχη πεθαίνει ξανά
Γύρεψε με στα πρόσωπα των αστεριών
στον δρόμο με τις κοιλάδες
ντυμένοι ουράνια τόξα στον ορίζοντα
των ονείρων και της ελπίδας
σε έναν γαλάζιο ουρανό θα βρεθούμε
«Αντίο αγάπη μου γλυκιά »
Κοιτώ τον μακρύ δρόμο ,ονειρεύομαι
την πρώτη γέννηση όταν
το νερό θα τρέχει όταν το μπουμπούκι
τα πέταλα θα ανοίγει γλυκά όταν το χάραμα
την ανατολή θα φωτίζει και η καρδιά θα «πονά»
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου