ΔΙΗΓΗΜΑ -ΔΙΑΚΡΙΣΗ ΚΑΙ ΕΠΑΙΝΟΣ -ΤΟ ΧΩΡΙΟ ΜΟΥ ΧΡΥΣΟΠΕΤΡΑ η ΤΑΞΙΑΡΧΗΣ

http://www.t-short.gr/tshort/senaria/script.asp?id=396

Αγαπητή Κα ΚΑΠΑΡΔΕΛΗ

Σας ενημερώνουμε ότι το διήγημά σας «Το χωριό μου Χρυσόπετρα ή Ταξιάρχης» είναι ανάμεσα σε εκείνα που διακρίθηκαν στον 1ο διαγωνισμό του περιοδικού Fortezza και θα συμπεριληφθεί στην έκδοσή μας με όλα τα διακριθέντα διηγήματα και ποιήματα -που ελπίζουμε ότι θα είναι έτοιμη τον Ιανουάριο και φυσικά θα σας αποσταλεί. Θα θέλαμε να μας στείλετε ένα σύντομο βιογραφικό για να συμπεριληφθεί στην έκδοση.

Με εκτίμηση

Γρηγόρης Παπαδογιάννης

ΤΟ ΧΩΡΙΟ ΜΟΥ    ΧΡΥΣΟΠΕΤΡΑ η ΤΑΞΙΑΡΧΗΣ

Ο απέραντος μαγικός κόσμος  ξανοιγόταν μπροστά μου με όλες τις μυστικές γωνιές , ενώ όλες οι αναμνήσεις πλανιόνταν στην ατμόσφαιρα

Φτωχά  σπιτάκια χτισμένα μέσα στις πλαγιές ενός καταπράσινου λόφου .Διαλέχτηκαν θαρρείς για να στολίσουν μια γωνιά παραδεισένια .Ο Ήλιος κάθε μέρα το χρυσώνει  τα κάνει λαμπερά και τον χειμώνα  ξεκουράζονται στην πυκνή ομίχλη και στου χιονιού την αγκαλιά που τα σκεπάζει. Χρυσόπετρα  η καρδιά μου και το όνομα του  ,ένα φτωχό χωριό …………….Γεννήθηκε σε αυτόν τον καταπράσινο λόφο που μεθά από το μύρο των ανθών και το φως που πάντα είναι αναμμένο  στο ξωκλήσι του Ταξιάρχη  στο καντήλι το αργυρό που το πρόσωπο του φωτίζει !!!

Σπίτι μου μικρό είσαι  και εσύ εκεί!!!!!!!

Τα θεμέλια σου γερά .Χέρια των γονιών μου χέρια δουλεμένα και καθαρά σε έκτισαν

Εκεί μετρούσα τα άστρα  στον Ουρανό όταν σε μια απέραντη έκταση με ολοκόκκινες παπαρούνες  η καρδιά μου είχε φωτιά !!!

Ακόμα θυμάμαι πως παρατηρούσα τα τρυφερά βλαστάρια τις ρίζες τα χρώματα την φύση. Πόσες αποχρώσεις στο χρυσό  αγκαλιάζονταν το πρωί και το βράδυ!!

Πέρασαν πολλά χρόνια και τώρα γυρίζω πίσω Ο χρόνος δεν έχει αγγίξει το τοπίο   …… κρυφή ελπίδα ,το κλειδί  που στα χέρια κρατώ της πόρτας να ταιριάζει ακόμα στο σπίτι των γονιών μου   και την βρύση στην αυλή που ποτέ δεν έκλεισα ανοιχτή να βρω.

Πόσα όνειρα στην άκρη  παραπεταμένα, εγκαταλελειμμένα στους  χωμάτινους δρόμους στις γλάστρες με τις γαριφαλιές τα ζουμπούλια και τα βασιλικά  που στόλιζαν όλες τις αυλές .

Χωριό μου…γη γόνιμη !!! Πόσο  το αγαπώ Την αγάπη δεν την φοβήθηκα ποτέ .Δεν μπορείς να χάσεις από την αγάπη .Μόνο πλουσιότερος μπορείς να γίνεις Εκεί οι ρίζες μου  βαθιά θεμελιωμένες .Εκεί  γεννήθηκα  έκλαψα και γέλασα  εκεί …πρωτοπερπατησα και πρωτόπαιξα

Φθάνω στην πλατεία με τα τεράστια πλατάνια και τα παλιά σπίτια Τι να πρωτοθυμηθώ….σαν αστραπή περνάνε από το μυαλό μου όλες αυτές οι σκέψεις .Περιπλανιέμαι με τους  καπετάνιους της ψυχής.. τα όνειρα   και διασχίζω τον μεγάλο χωμάτινο δρόμο .

Τα δάκρυα μου κυλούν στα μαγουλά μου. Το καρδιοχτύπι μεγαλώνει. Σε λίγα μέτρα δεξιά  το σχολείο .Ήταν και είναι το ομορφότερο σχολείο που είδα ποτέ. Χτισμένο με πέτρα παλιό στέκεται τόσα χρόνια ορθό.

Η τεράστια αυλή …γεμάτη χρώματα από τριαντάφυλλα και μικρά-μικρά  άγνωστα λουλουδάκια.

Ποτέ δεν εμαθα το όνομα τους .Στο πίσω μέρος της αυλής το ξωκλήσι του Ταξιάρχη με λευκό μάρμαρο χτισμένο  και τον μεγάλο σταυρό  που φαίνεται από μακριά στην κορυφή.

Γύρω του φυτεμένα αστεράκια ,αστροβότανα  και δένδρα που κρατούν  με τα κλαδιά τους τον ίσκιο .Πάντα  μου άρεσε ο ήχος της βροχής όταν έπεφτε και αυτή η μυρωδιά του χώματος με μεθούσε!!!!!!

Για τα αστεράκια  υπάρχουν τόσες παραδόσεις που ο δάσκαλος μας έλεγε στην αίθουσα του παλιού σχολείου.

Ο λαός που τα αγαπά λέγει ότι είναι οι μαργαρίτες της γιορτής των Ταξιαρχών .Ανθίζουν  από το τέλος του καλοκαιριού ως τα μέσα του Φθινοπώρου .

Ένας αρχαίος μύθος λέει ότι τα λουλουδάκια αυτά  φύτρωσαν από τα δάκρυα της Αστεραίας της Θεάς του έναστρου Ουρανού που έκλαψε επειδή δεν είδε άστρα όταν κοίταξε από ψηλά κάτω στην γη

Σηκώνω το κεφάλι  και κοιτώ πίσω από όλα αυτά. Στο βάθος το βουνό ξεπροβάλει θεόρατο.

Μοιάζει ακίνητος φρουρός που βάλθηκε να φυλά τούτο το χωριό .

Φαινόταν σαν να είχε απλώσει έναν μεγάλο μανδύα  αφού  πάντα μια πυκνή ομίχλη όλον τον χρόνο σχεδόν το καλύπτει .Πόσες φορές θέλησα να μπω στο δικό του κόσμο όταν ξέφευγα τις μέρες που δεν με αναζητούσε κανείς.

Χανόμουν στα κρυφά  απάτητα μονοπάτια του. Θυμάμαι μια φορά χάθηκα προσπαθώντας να ανακαλύψω τον μυστικό του κόσμο.

Χάνοντας τον δρόμο πέρασε από κάτι στενά δρομάκια πολύ ψηλά μέσα σε απότομες χαράδρες

Τότε εκεί ανακάλυψα αυτή την χρυσή πέτρα που πήρε το όνομα το μικρό χωριό μου.

Αναζητώντας τον δρόμο αποκαμωμένος μπήκα σε μια σπηλιά να ξεκουραστώ .

Καθώς μπήκα μέσα βρήκα ένα μεγάλο σπαθί πάνω σε έναν βράχο με μια χρυσή  πέτρα στην λαβή του .Το φως της πέτρας ήταν τόσο εκτυφλωτικό που φώτιζε όλη την σπηλιά .

Έμεινα άφωνος και σαστισμένος …..!!!!!!!!!!!!!

Ο πάππους μου πάντα μου έλεγε  σαν παραμύθι ότι εκεί σε αυτά τα μέρη κρύβονταν πολεμιστές !!και ότι με αυτό σπαθί κάποιος γενναίος πολεμιστής  είχε σκοτώσει τον τούρκο τύραννο του χωριού. Όμως το σπαθί το έκρυψε μέσα σε εκείνο το βουνό να μην το βρει κανείς. Το σπαθί του Ταξιάρχη όπως το είχε ονομάσει ο ίδιος αφού  ο θρύλος έλεγε ότι το βρήκαν επάνω στην εικόνα του Αρχάγγελου κολλημένο . Μύθοι πολλοί ήθελαν να μείνει κρυμμένο στην ζηλευτή  άγρια ομορφιά του βουνού Κανείς δεν είχε προσπαθήσει να το βρει αφού υπήρχε ο φόβος πως όποιος το έβρισκε θα αποκεφαλιζόταν. 

Στους τοίχους της σπηλιάς  που είχαν μισογκρεμισθει είχαν μείνει παλιές  κρεμασμένες ζώνες και φυλαχτά .Στον τοίχο κάποιος είχε χαράξει  ανορθόγραφα την λέξη Ελεφθερια (Ελευθερία)

Δίχως να πω τίποτε  σε κανέναν κράτησα το μυστικό όλα αυτά τα χρόνια τηρώντας την υπόσχεση που είχα δώσει στον παππού μου λίγο πριν πεθάνει .

Ο πλούτος πάντα φέρνει διχόνοια μου έλεγε. Ας μείνει θαμμένο τούτο το μέρος στην σκέψη  και την καρδιά μας .

Έτσι το χωριό μου ένα μικρό σημαδάκι που μένει 30 χρόνια τώρα στον μικρό λόφο στο βουνό πάντα με πονά  στη σκέψη και στην καρδιά

Κουρασμένος από την μεγάλη διαδρομή  αφού είχα αφήσει το αυτοκίνητο στην άκρη του χωριού και περπατώντας  ποθώντας να βρω αυτά που είχαν μείνει στην καρδιά μου άθικτα τόσα χρόνια και με τα πόδια μου να μην μπορούν να με κρατήσουν άλλο βρήκα μια παλιά καρέκλα στην πλατεία του χωριού και έκατσα δοξάζοντας τον θεό που ήμουν εδώ.

Το βλέμμα μου ξεκούραστο  στο γαλανό τοπίο ανάσανα και ένας ψίθυρος ανακούφισης  βγήκε από το στόμα μου

“Ευχαριστώ”

My village  GOLD STONE-   OR-ARCHANGEL MICHAEL

The vast magical world with lightening in front of me all the secret areas, and all the memories delusion atmosphere
Poor houses built into the slopes of a green hill. Picked seems to decorate a corner of paradise. Sun gild every day makes them shiny and the rest in winter fog and snow to embrace the covers. GOLD STONE my heart and the name of a poor village ................ Born on this green hill drunk from the scent of the flowers and the light is always lit in the chapel of the Archangel in the silver candle to his face lights!
My little house and you're there!!!
The foundations you strong. Hands hands of my parents worked and built purely
There counting the stars in heaven when a vast expanse of poppies red my heart was fire!
Even I remember watching the tender shoots rooted colors of nature. How many shades of gold to embrace the morning and evening!
Many years have passed and now I come back The time has not touched the landscape ...... secret hope, the key to keep the hands to match the door still in my parents' house and the courtyard fountain that never get hung open.
How many dreams on the edge mislaid, abandoned gravel roads in the pots with the carnation and the hyacinths that adorned the royal courts all.
My village ... fertile ground! How I love His love not never scared. You can not lose the love. Only you can become richer there my roots deep rooted. Where I was born I cried and laughed and walked there ... I played for the first time
I arrive at the square with huge trees and old houses .... What to remember first like lightning going through my mind all these thoughts. Wander with the captains of the soul .. dreams and across the Great dirt road.
My tears roll down my cheeks. The heartbeat increases. In just a few meters to the right school. Was and is the most beautiful school I ever saw.Built in old stone standing all these years merit.
The huge courtyard ... full of colors of roses and small-small unknown flowers.
Never learned their names. The back yard of the church of Archangel built with white marble and large cross visible from far away on top.
Planted around the stars, and astrovotana trees hold their branches with the shade. I always liked the sound of rain when it fell and the smell of the earth drunk with!!
For the stars there are so many traditions that the teacher was telling us in the hall of the old school.
The people who love them says they are the daisies of the feast of the Archangels. They bloom from late summer to mid autumn.
An ancient legend says that these flowers sprouted from the tears of Asteraias Goddess of the starry sky that wept because he saw stars when he looked down from above the earth
 
Lift your head and look behind all this. In the background the mountain pops huge.
Looks like he set still a sentinel to guard this village.
It seemed like it was a big stretch mantle as always a thick fog all year nearly covers. How many times I wanted to get into his world when the days run out with no one looking.
Get lost in secret untrodden paths. I remember once I got lost trying to discover the secret of the world.
Losing the path went through something very tall narrow roads through steep ravines
Then I discovered there was the golden stone named my little village.
Searching for the road weary I went to a cave to rest.
As I walked in I found a large sword on a rock with a stone in a golden handle. In light of the stone was so bright that illuminates the whole cave.
I was speechless and bewildered .....!!!!!
My grandfather always told me that story as there is in these places hidden warriors! And that sword is a brave warrior had killed the Turkish tyrant of the village. But the sword hid in the mountains that can not find one. The sword of the Archangel as he had named after the legend said that they found on the image of the Archangel stuck. Myths many wanted to stay hidden in the enviable beauty of the mountain no one had tried to find it because it was feared that whoever found it would be decapitated.

On the walls of the cave that had been left misogkremisthei old hanging belts and amulets. On the wall someone had carved the misspelled word Eleftheria (Freedom)
Without saying anything to anyone kept the secret all these years keeping the promise I gave to my grandfather shortly before he died.
Wealth brings discord always told me. Let it remain buried in the place thought and heart.
So my village a little speckle staying 30 years in the small hill on the mountain always hurts the mind and the heart
Tired from the long journey since I left the car at the edge of the village and walking craving to find what was left untouched in my heart so many years and my feet can not keep me another I found an old chair in the village square and I sat praising God that I was here.
My gaze rested on the blue landscape and breathe a whisper of relief came out of my mouth
"Thank you"