Απονομή 2 Μαιου A! επαίνου - ΒΕΒΑΙΗ ΑΓΑΠΗ Η ΧΙΛΙΑ ΦΙΛΙΑ

"Εταιρία τεχνών επιστήμης και πολιτισμού

Κερατσινίου "

Απονομή   2 Μαιου  A! επαίνου στο διήγημα μου

«Βέβαιη αγάπη»  η « χίλια φιλιά » 2007

ΒΕΒΑΙΗ    ΑΓΑΠΗ

Η

ΧΙΛΙΑ      ΦΙΛΙΑ

Κλεισμένο  στην καρδιά ,σιγοκαίει πλημμυρισμένο από αποχρώσεις και “πνοή αύρας λεπτής αυτό  πού νοιώθω για τής μητέρας μου την μορφή.

Νιοθέριστο λουλουδάκι  ήμουν στην αγκαλιά της  πού  ήθελα  παντοτινά να μείνω , στην οδό  των ρόδων πού μπουμπούκιασαν , έβγαλαν τα πρώτα  πέταλα, άνθισαν

Χαμένη σε τούτα τα πολύχρωμα ρόδα...στην γαλήνη τής ομορφιάς και τής ηρεμίας ακούω από αγγελικά στόματα  ωδές.

Είμαι  παραδεισένιο πουλί ταιριασμένο στον κήπο τής αγάπης

Η ευτυχία ένα πέπλο πού με σκέπαζε διάφανο μεταξένιο γεμάτο  αστέρια..

Έβρισκα  δρόμους τού ουρανού και τούς ακολουθούσα  μονοπάτια με χρυσόσκονη περνούσα ζούσα  το όνειρο

.

Στα μάτια μου όλα έπαιρναν ζωή και  γλιστρούσα  στην αγκαλιά της.

Αδιαμαρτύρητα  με κρατούσε κοντά της  σαν  το μικρό πουλάκι τις κρύες νύχτες τού χειμώνα στην γλυκιά ζεστασιά της  με φιλούσε και εγώ στριμωχνόμουν  κολλούσα  επάνω της.

Η αγκαλιά της σκέψεις από γαλάζιες μέρες πού αφηνόμουν να με πάνε όπου θέλουν ή αγκαλιά της φωλιά στις βαθιές ρυτίδες των στιγμών τού χρόνου.

Η αγκαλιά της ένα λιτό μεγαλείο ή αληθινή καλοσύνη , ή στοργή, ή συμπόνια  ή αγάπη.

Η αγκαλιά της μια θυσία στο βωμό τής καθημερινής βασανισμένης της ζωής, τής ιερής αποστολής της.

Μάνα  στην τρυφερή σου  αγκάλη, ποθώ να χαθώ για άλλη μια φορά ακούραστα να  με συμπονάς για τής νιότης μου τα λάθη, τού θυμού μου την οργή πού με τόση απαλότητα και καρτερικότητα μου συγχωρούσες

Μου χαμογελούσες  και  τα χέρια σου άπλωνες  προτού σού   το  ζητήσω.

Χωρίς αντάλλαγμα και δίχως όρους, μόνο για να με αγκαλιάσουν Μητέρα

Σε ένα μικρό πορτοφολάκι στην τσέπη πού έχει  το  πουκαμισάκι  μου στο μέρος τής καρδιάς είσαι εκεί

Ένα  μικρό μενταγιόν σε σχήμα ρόδου κάτι σαν κλειστό  κουτάκι-ρολογάκι με την φωτογραφία  σου  μητέρα.

Το  ακούς  και αυτό να   χτυπά ρυθμικά τικ -τακ...τικ -τακ....μαζί με τούς χτύπους τής καρδιάς.

Κάθομαι σε ένα παγκάκι   σε  ένα πάρκο  κοντά στην παλιά μου γειτονιά.

Απέναντι μου μια μικρή γέφυρα στολίζει μια    μικρή  λιμνούλα με  καθαρό  νερό πού χάνεται στο βάθος

Είναι ένα γλυκό Αυγουστιάτικο Πρωινό

Οι αχτίνες τού Ήλιου περνούν κάθετα και πέφτουν στην λιμνούλα κόκκινες ,καυτές......

Στην λάμψη τούτη  «χαμένο» μοιάζει στα νερά τής λίμνης από άτυχο χέρι ένα «ρόδο πορφυρό»

Φέρνω  το  χέρι   στο στήθος   και ψάχνω για  το   ρόδο τής καρδιάς

Μια ανάσα  με ανακούφιση  βγαίνει από τα χείλη.

Το      ιερό   φυλαχτό είναι εκεί

Με περιέργεια κοιτάζω πάλι στο νερό.........

Το     όμορφο   κόκκινο τριαντάφυλλο παρασύρεται  μακριά.

Κάτι μου ψιθυρίζει  στο αυτί…  Μια Άγια  Ιερή  αγάπη περνά και χάνεται στο βάθος τής λιμνούλας στα καθαρά νερά.

Ταξιδεύει  μέσα σε εκείνο   το τριαντάφυλλο πάνω στο γαλάζιο νερό στην Αιώνια πορεία των νερών.

Ίσως  βρει   και συναντήσει την πιστή ευλογημένη μου  Μανούλα πού πάντα θα την αγαπώ και θα την αναζητώ.

Ευχή κάνω  για  να τής πω πόσο την αγαπoύσα  

Πόσο μου λείπει

Κρύβεται πίσω από την σιωπή μου, πίσω από τις γυμνές ελπίδες μου τις ηλιόλουστες μέρες ….την αναζητώ μαζί της να ξεχαστώ.