ΤΟ
ΠΑΛΙΟ ΚΡΥΜΜΕΝΟ ΜΟΝΟΠΑΤΙ
Από τις άκρες των δαχτύλων σου
φως κυλά
στην πρώτη πνοή της αυγής
η άσπιλη καθαρότητα περνά
σαν Όνειρο ψυχής
***
Δρόμοι βαθύσκιοι ξεκινούν
στης νεότητας σου το σταυροδρόμι
νερό που τρέχει από στάμνα ραγισμένη
η φωνή σου, που βαθιά με πληγώνει
***
Χάνομαι διαρκώς
στις φωνές του δρόμου
.......
στα σβησμένα χείλη ..
την αγάπη σου μόνο φορεί
και η επιθυμία μου ...στην
μυστική φωτιά του πάθους
να παραδοθεί
φως κυλά
στην πρώτη πνοή της αυγής
η άσπιλη καθαρότητα περνά
σαν Όνειρο ψυχής
***
Δρόμοι βαθύσκιοι ξεκινούν
στης νεότητας σου το σταυροδρόμι
νερό που τρέχει από στάμνα ραγισμένη
η φωνή σου, που βαθιά με πληγώνει
***
Χάνομαι διαρκώς
στις φωνές του δρόμου
.......
στα σβησμένα χείλη ..
την αγάπη σου μόνο φορεί
και η επιθυμία μου ...στην
μυστική φωτιά του πάθους
να παραδοθεί
***
Χρώματα νιότης ζεσταίνουν το κορμί
χαϊδεύουν το λαιμό τα χείλη
ασημένιες χτένες ,κόκκινα
φουλάρια μοιάζουν
άργησες καρδιά μου ,μου φωνάζεις
νότες ζωντανεύουν τις
κρυψώνες του σπιτιού
και ο Ήλιος ακόμα ανατέλλει
το κορμί ξυπνά μαζί
με την ψυχή
του Ήλιου μια σταγόνα
μες το χειμώνα την
δεύτερη νιότη στάζει
***
Άνθη φύτρωσαν σε εκείνα
τα παράξενα γλυπτά
βάραθρα του χρόνου
τα πέτρινα κτίσματα της νιότης
σιωπηλά λαξευμένα στο λυκόφως
της μνήμης δοσμένα
και στην παλιά Αίγλη
***
Πανάρχαιες μνήμες
εκεί που ο Ουρανός
ενώνεται με την γη
μου δείχνουν
το παλιό κρυμμένο μονοπάτι της αγάπης
εκεί που ο Ουρανός
ενώνεται με την γη
μου δείχνουν
το παλιό κρυμμένο μονοπάτι της αγάπης
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου