ΔΙΗΓΗΜΑ -ΕΥΑΙΣΘΗΣΙΕΣ

22   Πανελλήνιο Συμπόσιο ποίησης και πεζογραφίας. Ετήσιος διαγωνισμός

« ΣΙΚΕΛΙΑΝΑ»(ΤΟ ΚΑΦΕΝΕΙΟ ΤΩΝ ΙΔΕΩΝ) ΣΑΛΑΜΙΝΑ 2006

   Β΄ Βραβείο πεζογραφήματος «Ευαισθησίες»

Ευαισθησίες

Όταν κοιτάς   μακριά… πάντα βρίσκεις τρόπους να σκέφτεσαι σωστά… Απεριόριστα… συναντώ πάντα αυτά που ποθώ σε μέρη μακρινά.

Ταξιδεύω… και οι σκέψεις μου είναι όμορφες.

Ο καθαρός αέρας γεμίζει τα στήθη… και αλλάζει τους παλμούς της καρδιάς μου. Κάτι όμορφο με περιβάλλει…

Μια περίεργη ηρεμία… έχει απλωθεί γύρω μου.

Νομίζεις ότι αυτές οι στιγμές είναι ατελείωτες… Σε πλημμυρίζουν… και σε αφήνουν… στην ευφορία και την έκσταση.

Όλα υπάρχουν στο μυαλό… όλα μέσα στο μυαλό μα… ακούω την φωνή της λογικής μου. Ξυπνώ από τις σκέψεις…

Τίποτε το συνηθισμένο δεν υπάρχει γύρω μου.

Η φωνή μιας Σοπράνο σε κάποια Άρια… ακούγεται δυνατά.

Κοιτώ γύρω μου… Μια αίθουσα γεμάτη κόσμο…

Μια μυρωδιά σκορπισμένη στον αέρα από βαριά αρώματα.

Στα χέρια μου συνειδητοποιώ… ότι κρατώ ένα χαρτί.

Με αργές κινήσεις το ξεδιπλώνω… και διαβάζω.

Πρόγραμμα… Ένα όμορφο χαρτί με ονόματα και έργα… γραμμένα πάνω του.

Παρακολουθώ μπροστά μου μια κυρία που ζητά «επίμονα» να περάσει να καθίσει στα καθίσματα…

Βρίσκομαι σε ένα θέατρο γεμάτο κόσμο. Ακούω ακόμη την «φωνή» που είναι όμορφη στο κλάμα… της Άριας και στην προσπάθεια της Σοπράνο που φαίνεται να την αποδίδει θαυμάσια.

          Ο χώρος μαγευτικός

Πόσο θα κρατήσει… Μια ώρα… μισή… δύο…

Μετά θα φύγω για το συνηθισμένο δρομολόγιο… για την γνωστή γωνιά του σπιτιού μου…

Εκεί κανείς, νομίζει ότι φθάνει στον προορισμό του… σαν να μην έχει άλλο δρομολόγιο…

Όμως εγώ λέω ότι είναι μια στάση σαν όλες τις στάσεις της ζωής μας που κρατά λίγο περισσότερο…

Τα χειροκροτήματα πολλά, αυτή η παράσταση ήταν ωραία.

Ανθοδέσμες… προσφέρονται ευγενικά στους καλλιτέχνες…

Το δυνατό χειροκρότημα και η «επιμονή» του κόσμου… κάνει τους καλλιτέχνες να πουν ένα ακόμη… κλασσικό κομμάτι

… ίσως κάτι από την «Τόσκα» ή την Κάρμεν του Μπιζέ.

Κάποιοι… που «χόρτασαν» τούτο το πρόγραμμα… ή κυνηγώντας την «ώρα» βιαστικά κατευθύνονται προς την έξοδο. Οι άλλοι… μένουν ν΄ απολαύσουν την όμορφη βραδιά που … θέλουν να είναι «Ατελείωτη».

Και εγώ μαζί τους… ρουφώντας την βαριά μυρωδιά του αέρα… το όμορφο περιβάλλον… ακούω τα βιολιά «λυπηροί τραγουδιστές» … την σοπράνο σε ένα άλλο τραγούδι, να μας ταξιδεύει σε χώρους μουσικής… χώρους ουράνιους…

… Ο χρόνος… απροσδιόριστος…

Κανείς δεν θέλει να βγάλει την ζώνη ασφαλείας από το κάθισμά του.

Επιβάτες τούτης της αίθουσας για κάποιες ώρες, ταξιδεύουμε.. έξω από τον χώρο μας… μαγεμένοι… αναζητούμε… τον καθαρό αέρα… την μοναδική μας ελπίδα… που γεμίζει την ψυχή και την καρδιά μας… με χιλιάδες αισθήματα και ευαισθησίες που λείπουν από την σημερινή καθημερινότητά μας, στις προσωπικές μας συναλλαγές…