ΔΙΗΓΗΜΑ-ΜΕ ΓΥΜΝΑ ΧΕΡΙΑ

Π Ο Λ Ι Τ Ι Σ Τ Ι Κ Η     Σ Υ Ν Ε Ρ Γ Α Σ Ι Α 

- Ν Ε Α  Α Ρ Ι Α Δ Ν Η

ΤΑ ΑΠΟΤΕΛΕΣΜΑΤΑ ΤΟΥ ΛΟΓΟΤΕΧΝΙΚΟΥ ΔΙΑΓΩΝΙΣΜΟΥ 2012

“Σ υ ν τ ρ ο φ ι κό τ ητα” 

Την Κυριακή, 23 Ιουνίου 2013, στον Κήπο του ΝΟΜΙΣΜΑΤΙΚΟΥ ΜΟΥΣΕΙΟΥ στην Αθή-
να και σε ατμόσαφαιρα εορταστική, ανακοινώθηκαν τα αποτελέσματα του ΔΙΑΓΩ-
ΝΙΣΜΟΥ «ΣΥΝΤΡΟΦΙΚΟΤΗΤΑ» και έγινε η απονομή των βραβείων.

ΙΙ. ΤΑ ΑΠΟΤΕΛΕΣΜΑΤΑ ΤΟΥ ΔΙΗΓΗΜΑΤΟΣ
Α΄ Βραβείο: Μαίρη Υπερείδου-Χατζή (Καναδάς)
 για το διήγημα «Η ΜΑΙΡΗ ΠΟΥ ΤΑΪΖΕΙ ΤΑ ΠΟΥΛΙΑ» (41)
Β΄ Βραβείο: Αθανάσιος Πανέλας (Θεσσαλονίκη)
 για το διήγημα «Η ΣΥΝΤΡΟΦΙΚΟΤΗΤΑ» (80)
Γ΄ Βραβείο: Ροδαμάνθη Θεοδωρακάτου (Αργοστόλι)
 για το διήγημα «ΜΕΤΑ ΤΗ ΜΟΝΑΞΙΑ) (74)
Ευτυχία Καπαρδέλη (Πάτρα)
 για το διήγημα «ΜΕ ΓΥΜΝΑ ΧΕΡΙΑ» (31)

ΜΕ ΓΥΜΝΑ ΧΕΡΙΑ

Ήταν ένα γλυκό ανοιξιάτικο απομεσήμερο Την προηγούμενη μέρα έβρεχε ασταμάτητα από το πρωί μέχρι το βράδυ και η πλατεία  ήταν έρημη και μελαγχολική.

Την νύχτα ο καιρός άλλαξε  και ο Ήλιος το πρωί ξεπρόβαλε  ζεστός

Κυριακή τον είδα  για πρώτη φορά στην πλατεία της γειτονιάς .Ένας νεαρός γύρω στα 26 αδύνατος με  ένα βλέμμα  λίγο χαμένο .Τα ρούχα του φτωχά αλλά καθαρά .Καθόταν μόνος και περίμενε ποιος ξέρει ποιον ποιος ξέρει τι Κάθε Κυριακή  τον έβλεπα  την ίδια ώρα  να κάθεται  στο παγκάκι της πλατείας .Άστεγος σκέφτηκα .

Κυριακή και περνώ μπροστά του .Δεν με κοιτά  και τότε  κάθομαι δίπλα του αφού το παγκάκι είναι άδειο .Με κοιτάζει και προσπαθεί να μου χαμογελάσει ……

Το πρόσωπο του πανέμορφο, αλλά χλωμό. Με επιμονή   και απορία του χαμογελώ και εγώ ……..

Του προσφέρω λίγο κέικ που έχω στην τσάντα μου .Το παίρνει με χέρια που τρέμουν Ψίχουλα  πέφτουν στο έδαφος  και τα περιστέρια ,κάτοικοι της πλατειάς και αυτά τα διεκδικούν   φτεροκοπώντας .

Ανεβαίνουν στα πόδια μου στα χέρια μου και αυθόρμητα γελώ και προσπαθώ να τα διώξω .Μια περίεργη έλξη μας ενώνει  και ο διάλογος μεταξύ μας αρχίζει

Μαθαίνω ότι τον λένε Ματθαίο και είναι το δεύτερο παιδί της μητέρας του  που είναι άρρωστη .Ο πατέρας του έχει πεθάνει και πριν  ένα χρόνο ο αδελφός του  έφυγε για το εξωτερικό ζητώντας καλύτερη τύχη  αφού στην Ελλάδα δεν υπήρχε  δουλειά πια Έφυγε για μια καλύτερη τύχη και ο Ματθαίος  έμεινε  εδώ προστάτης και φρουρός στην μητέρα του

Με  την τρυφερότητα της ηλικίας του βγάζει από την τσέπη του σακακιού  του μια φωτογραφία .

Μου δείχνει την μητέρα του .Μια ωραία γυναίκα γύρω στα πενήντα .

Άνοια μου είπαν οι γιατροί μου λέει .Άνοια…έχει κενά  ξεχνά τις ώρες ,τις ημέρες  κάθε μέρα χάνει την αίσθηση χάνει τις αναμνήσεις .Πάντα μου λέει ότι με αγαπά αλλά δεν με γνωρίζει πια .Ο γιατρός  μου έλεγε ότι δεν υπάρχει θεραπεία και απαιτείται  φροντίδα όλο το εικοσιτετράωρο  . Σταματά λίγο και συνεχίζει …. είναι 5 χρόνια τώρα

Χθες της κρατούσα το χέρι και με κοίταζε με μάτια απλανή

Χθες με είχε αγκαλιάσει για μια στιγμή και μετά ξαφνικά χάθηκε ………………

Χωρίς πρόσωπο γυρνώ …χωρίς πρόσωπο  μου σιγοψιθυρίζει  βουρκωμένος

Ξυπνώ και κοιμάμαι   …την σκέφτομαι   την φροντίζω τι άλλο να κάνω ……..Και η ζωή μου άλλαξε η ζωή μου αλλάζει …μα δεν με νοιάζει ….Αλήθεια πόσο με πληγώνει  που δεν με θυμάται πια ………

Δίπλα του ένα βιβλίο μισάνοιχτο μαζί με τον στυλό του …….Στο κάτω μέρος στο εξώφυλλο διαβάζω τον συγγραφέα  Γκάμπριελ Γκαρσία Μάρκες   

Μου το δίνει και μου λέει να διαβάσω τούτες τις σειρές που έχει σημειώσει με κόκκινο στυλό

«Αν ήξερα ότι σήμερα θα ήταν η τελευταία φορά που θα σ’ έβλεπα να κοιμάσαι, θα σ’ αγκάλιαζα σφιχτά και θα προσευχόμουν στον Κύριο για να μπορέσω  να γίνω ο φύλακας της ψυχής σου .

Αν ήξερα ότι αυτή θα ήταν η τελευταία φορά που θα σ’ έβλεπα να βγαίνεις από την πόρτα, θα σ’ αγκάλιαζα και θα σου’ δινα ένα φιλί και θα σε φώναζα ξανά για να σου δώσω κι άλλα

Θα πότιζα με τα δάκρυα μου τα τριαντάφυλλα, για να νοιώσω τον πόνο από τα αγκάθια τους και το κοκκινωπό φιλί των πετάλων τους…».

Καθώς διαβάζω αυτά τα υπέροχα λόγια   συνεχίζει να μου μιλάει  .......

Τόσες φορές επισκέφθηκα τους γιατρούς και δεν έχουν να μου πουν τίποτε Μόνο …φάρμακα  και αυτά είναι τόσο ακριβά σε μια Ελλάδα που όλα διαλύονται όλα σκορπίζουν …

Σπούδασα Δημοσιογραφία και προσπαθώ να γράφω τα δικά μου άρθρα να κερδίσω λίγα χρήματα μα και αυτά δεν φθάνουν Πριν λίγες μέρες με έδιωξαν από την εφημερίδα που εργαζόμουν .Δεν μπορούν να ανεχθούν την απουσία μου τις ώρες που προσέχω την μητέρα μου Το τελευταίο μου άρθρο είναι στην εφημερίδα « ΛΟΓΟΣ»  με τίτλο στα Λατινικά “non sibi” που σημαίνει …όχι μόνο για τον εαυτό σου πριν δυο μέρες   Ίσως καταφέρω να σου φέρω την εφημερίδα να το διαβάσεις .

Του δίνω άλλο ένα κομμάτι κέικ αλλά το διπλώνει με προσοχή σε ένα χαρτομάντιλο  που στα χέρια του κρατά .Με ευχαριστεί και μου λέει ότι αυτό είναι δώρο για την μητέρα .

Γυρίζει λίγο προς το μέρος μου ………μια στιγμή αγάπης ,μια στιγμή αγάπης  μου λείπει μου ψιθυρίζει φιλικά ,μια στιγμή  αγάπης   για να μπορέσω να κοιμηθώ ήσυχα κοντά της .Πως να αγκαλιάσω τούτον τον ζεστό Ήλιο  της Κυριακής με γυμνά χέρια!!!!

Μα τώρα πρέπει να φύγω ,φοβάμαι μην την χάσω μην φύγει από το σπίτι

Ξέρεις δεν κλειδώνω ποτέ την πόρτα, δεν θα το έκανα ποτέ αυτό δεν θέλω να βασανίζω τους ανθρώπους γύρω μου .

Και όλοι οι άνθρωποι είναι τόσο αδιάφοροι γύρω μου .

Σας ευχαριστώ πολύ που το συζητήσαμε .Όλα είναι ακριβά όπως και τα φάρμακα που χρειάζεται η μητέρα μου  και εγώ βρίσκομαι σε οικονομικό αδιέξοδο …..όμως σε αυτούς που μας ανάθρεψαν πρέπει να προσφέρουμε την καρδιά μας. Λόγια σοφά  από έναν τόσο  νέο άνθρωπο σκέφτομαι………..

Τον χαιρέτησα και του υποσχέθηκα να τον βοηθήσω .

O αγώνας στην καθημερινή ζωή μας δεν γίνεται μόνο με λόγια αλλά με πράξεις αλληλεγγύης κα ανθρωπιάς Όχι οίκτο ,όχι φιλανθρωπία αλλά με σεβασμό με καλοσύνη με ανιδιοτέλεια με κατανόηση με ισοτιμία σε αυτό το παλικάρι που δίνει μόνος την δική του μάχη 

Τον έβλεπα να απομακρύνεται και αισθάνθηκα ότι έχω ένα μερίδιο ευθύνης για όλα αυτά Η δουλειά μου  και τα οικονομικά μου δεν ήταν σπουδαία ίσως ήμουν κα τυχερή αφού η επιχείρηση  τροφίμων που δούλευα  ήταν του παππού μου  και παρ’ολες τις αντιξοότητες   της εποχής φαινόταν να αντέχει για πολλά χρόνια ακόμη . 

Υποσχέθηκα να τον βοηθήσω και θα το κάνω.

Σε μια Ελλάδα που όλα βουλιάζουν ας παραμείνουμε άνθρωποι ας μείνουμε σε μια σχέση ειλικρίνειας  και εμπιστοσύνης σε ανθρώπους που πραγματικά μας χρειάζονται, σε ανθρώπους που στις μέρες μας ακόμα , κάνουν θυσίες  κάνουν πράξεις αφοσίωσης και βαθιάς αγάπης

Αποφάσισα να γυρίσω στο σπίτι  .Μπαίνοντας    στο δωμάτιο μου δεξιά πάνω στο κομοδίνο σε ένα μικρό κάδρο που μου είχε χαρίσει μια καλή μου φίλη διαβάζω τα λόγια του Απ. Παύλου  « Η αγάπη ου χαίρει επί τη αδικία ,συγχαίρει δε τη αλήθεια Πάντα στέγει, πάντα πιστεύει, πάντα ελπίζει, πάντα υπομένει»

Την άλλη μέρα το πρωί επικοινώνησα με την Κοινωνική Πρόνοια προσπαθώντας να βοηθήσω τον άγνωστο φίλο Τους εξήγησα με λίγα λόγια  την κατάσταση του φίλου μου  και με παρέπεμψαν  σε άλλες υπηρεσίες και σε ανθρώπους που μπορούν να βοηθήσουν  άμεσα Μια αμυδρή ελπίδα μου ζέστανε για λίγο την καρδιά για τον Ματθαίο

Ο αγώνας είναι προσωπικός για τον κάθε άνθρωπο ξεχωριστά  αλλά όταν γνωρίζουμε τον πόνο γινόμαστε πιο δυνατοί

Ήξερα ότι θα τον εύρισκα   στο ίδιο Παγκάκι την ίδια ώρα την «Δευτέρα» Ήμουν σίγουρη  ότι δεν θα ξεχνούσε το ραντεβού μας

WITH BARE HANDS

It was a sweet spring afternoon The previous day it rained incessantly from morning till night and the square was deserted and melancholy.

That night the weather changed and the sun in the morning loomed hot

Sunday saw him for the first time Square neighborhood. A young man around 26 with a slim look a little lost. His clothes are poor but clean. Sat alone and waited for who knows, what who knows, what I was seeing him .Every Sunday at the same time sitting in bench in the square. Homeless thought.

Sunday and pass in front of him. Am not looking and then sit beside him after the bench is empty. Looks at me and tries me smile ......

The face of the beautiful but pale. With persistence and query smile too ........

Offer him a little cake I have in my bag. Taking it with trembling hands crumbs fall to the ground and pigeons, residents of the square and those claiming flying beside us.

They climb on my feet in my hands and laugh spontaneously and try to kick. A strange attraction unites and dialogue between us begins

Learning that his name is Matthew and is the second child of his mother who is ill's. Father has died and a year before his brother left for abroad seeking better life in Greece since there was no work anymore He left for a better life and Matthew stayed here protector and guardian to his mother.

With the tenderness of his age turns from his jacket pocket a photograph.

She shows me her mother. A beautiful woman in her fifties.

Dementia told my doctors told me. Dementia is empty ... forget the hours, the days every day loses track loses memories. Always tells me that he loves me but does not know me anymore. Doctor told me that there is no cure and requires care around the clock. Stop bit and continues .... is now 5 years

Yesterday was holding his own hand and stared at me with eyes fixedly Yesterday was embraced for a moment and then suddenly lost ..................

No face no face ... I return my tears whispers.                                                                                                                                                                                                                                              

I wake up and sleep to think about ... I care what else to do ........ And my life has changed my life is changing ... but I do not care how .... Truth hurts not remember me anymore .........

 Beside him a book half open with the pen ....... At the bottom on the cover read author Gabriel Garcia Marquez. Gives me and tells me to read the series has made with red pen

"If I knew that today would be the last time I'll be watching you sleep, will I hug tightly and pray the Lord to be able to become the guardian of your soul.

If I knew this would be the last time I'll be watching to get out of the door, to hug and're'd give a kiss and call you back to give you and others                                                              

I watered with my tears roses, to feel the pain of their thorns and the red kiss of their petals ... ".

As I read these wonderful words continues talking to me .......

So many times I visited the doctors and do not have to tell me anything ... Only these drugs are so expensive in Greece that all dissolve all scatter ...

I studied journalism and try to write my own articles to earn a little money but these are not arriving.A few days ago with expelled from the newspaper where I work. Unable to tolerate my absence the hours my mother watch. My last article is newspaper 'WORD' entitled in Latin "non sibi" means ... not only for yourself, two days ago .We might be able to bring you a newspaper to read.

I give him another piece of cake but carefully folded in a handkerchief which he holds in his hands. Delights and tells me that this is a gift for the mother.

He turns slightly towards me ......... love a moment, a moment of love I miss my friendly whispers, a time for love to be able to sleep quietly near her.

How to embrace the warm sun abstain Sunday with bare hands!!

But now I gotta go, I'm afraid not to lose not leave home

You know not ever lock the door, I will not ever do not want to pester people around me.

And all the people are so indifferent about me.

Thank you very much that we discussed. Everything is expensive as drugs needed my mother and I am in economic collapse ..... but those who have brought up our offer to our hearts. Words of wisdom from such a young man thinking ...........

Greet him and promised to help him.

The struggle in our daily lives not only with words but with deeds solidarity and humanity No compassion, no charity, but respectful with kindness selflessly sympathetic to rate this lad who gives only his own battle

I saw him removed and I felt that I have a shared responsibility for all

My job and my finances were not great and maybe I was lucky as the food business that worked was my grandfather's and although the odds of that time seemed to stand still for many years.

I promised to help him and I will.

In Greece that all sink let people stick let's stay in a relationship of honesty and trust to people who really need us, to people nowadays still do make sacrifices and acts of devotion deep love

I decided to go home. Entering my room right on the nightstand in a small frame that I had given him a good friend of mine read the words of the Apostle Paul "Love does not enjoy on the injustice

It congratulates the truth

Always cover, believes all things, hopes, always perseveres "

The next morning I contacted the Social Welfare trying to help the unknown friend

I explained in a few words the situation of my friend referred me and other services to people who can help immediately

A glimmer of hope for a little warmed my heart for Matthew

The fight is personal for each person individually, but when we know the pain we grow stronger

I knew you were in the same bench at the same time the "Monday" I sure will not forget our appointment