ΔΙΗΓΗΜΑΤΑ ΜΟΥ- Η ΕΚΚΛΗΣΙΑ ΤΟΥ ΚΟΣΜΟΥ-ΤΟ ΧΩΡΙΟ ΜΟΥ ΧΡΥΣΟΠΕΤΡΑ η ΤΑΞΙΑΡΧΗΣ-ΧΡΥΣΟΣ ΜΙΣΧΟΣ

Η ΕΚΚΛΗΣΙΑ ΤΟΥ ΚΟΣΜΟΥ

Ό Ιησούς συμπορεύεται πάντα με αυτούς πού τον αγαπούν...στον χρόνο στην Αιωνιότητα
Αμέτρητα ερωτήματα μα κανένα δεν είναι το τελευταίο.
Μέρα γιορτής. Μέρα Αναστάσεως
Ό Ήλιος γεμίζει το σώμα και την καρδιά μου με χρυσή φωτιά.
Ακόμα κι αν στρέψω την πλάτη....αυτή με καίει.
Φώς τού κόσμου...........γλυκό αληθινό.
Το όνειρό μου άνοιξε κάτι μεγάλα πανιά και με πήρε μαζί του.
Οι φωνές σιώπησαν.
Τα λουλούδια στο βάζο κοιτούν ψηλά προς τον Ουρανό.
Ό αέρας φορτωμένος μυρωδιές προκαλεί την συγκίνηση και το ρίγος.
Μέρα γιορτής ,πνευματικός εξαγνισμός.
Όλα είναι όμορφα όταν είναι αληθινά.
Οι λέξεις τού Ιησού προς τον Πιλάτο.......είναι ή σφραγίδα τής αλήθειας
“ Εγώ εις τούτο γεγέννημαι και εις τούτο ελήλυθα εις τον κόσμο, να μαρτυρήσω την αλήθεια.
Πάς ό ων εκ τής αλήθειας ακούει μου τής φωνής”
Ή εμορφιά τής αλήθειας τα αγκαλιάζει όλα.
Δεν είναι φυγή ........πλάνη ,όνειρο και παιχνίδι τής φαντασίας.
Ένας λεπτός τοίχος........μια πέτρα πού κύλησε από την είσοδο τού τάφου και έμεινε ..........άδειος.
Είναι άδειος όλα αυτά τα χρόνια.
Ή αλήθεια δεν πεθαίνει.
Το άπειρο ,καθαρό , ξεχωριστό πνεύμα δεν φυλακίζεται, δεν περιέχεται......πάντα ξεφεύγει.
Αύριο.....θα φωνάξω εμπρός στον Ήλιο την Ανάσταση ........το Αναστάσιμο Ανοιξιάτικο λουλούδι στο χέρι θα κρατώ ακούραστο...ξεκούραστο και Αιώνιο.
Ό Θάνατος δεν κατάφερε την ψυχή μου να λαβώσει.
Ανοιχτό λουλούδι....είναι όλος ό κόσμος.....γύρω -γύρω....χίλια μύρια χρώματα που πλημμυρίζουν την ψυχή.
Στα απέραντα τού τόπου μέρη σκορπά την ευλογία τούτη ή Ανάσταση.
Μύρια χείλη ψιθυρίζουν ¨Χριστός Ανέστ稔.......ή ζωή μου Ανέστη.
Το πέρασμα τής Άνοιξης φτερούγα πουλιού πού με αγγίζει ,....... σε μια στιγμή....ζω το όνειρο.
Οι άγνωστοι και οι χαμένοι φίλοι θαμπωμένοι....ξυπνούν τούς βοηθώ και με βοηθούν.
Χρόνια τριγυρνούσαν λυπημένοι.........έψαχναν...συμβουλές εμπρός στα συντρίμμια τής ζωής τους και βρήκαν ατελείωτη χαρά στην Αυριανή μέρα τού κόσμου πού ....ροδίζει
Ησυχασμένοι, κάνουν καινούργια αρχή στην εκκλησία τού κόσμου.
Ξανακοιτάζω τα παλιά .....συλλογίζομαι.
Η ζωή είναι ανάγκη.....νόημα......είναι αυτό πού βλάστησε μέσα μου και ή προσδοκία  έγινε πραγματικότητα, έγινε ή ζωντανή Ανάσταση.



Α!    ΕΠΑΙΝΟΣ ΑΠΟ ΤΗΝ ΠΑΝΕΛΛΗΝΙΑ ΕΝΩΣΗ ΛΟΓΟΤΕΧΝΩΝ Π.Ε.Λ 2006

ΤΟ ΧΩΡΙΟ ΜΟΥ    ΧΡΥΣΟΠΕΤΡΑ η ΤΑΞΙΑΡΧΗΣ

Αγαπητή κα ΚΑΠΑΡΔΕΛΗ

Σας ενημερώνουμε ότι το διήγημά σας «Το χωριό μου Χρυσόπετρα ή Ταξιάρχης» είναι ανάμεσα σε εκείνα που διακρίθηκαν στον 1ο διαγωνισμό του περιοδικού Fortezza και θα συμπεριληφθεί στην έκδοσή μας με όλα τα διακριθέντα διηγήματα και ποιήματα -που ελπίζουμε ότι θα είναι έτοιμη τον Ιανουάριο και φυσικά θα σας αποσταλεί. Θα θέλαμε να μας στείλετε ένα σύντομο βιογραφικό για να συμπεριληφθεί στην έκδοση.

Με εκτίμηση

Γρηγόρης Παπαδογιάννης

Ο απέραντος μαγικός κόσμος  ξανοιγόταν μπροστά μου με όλες τις μυστικές γωνιές , ενώ όλες οι αναμνήσεις πλανιόνταν στην ατμόσφαιρα

Φτωχά  σπιτάκια χτισμένα μέσα στις πλαγιές ενός καταπράσινου λόφου .Διαλέχτηκαν θαρρείς για να στολίσουν μια γωνιά παραδεισένια .Ο Ήλιος κάθε μέρα το χρυσώνει  τα κάνει λαμπερά και τον χειμώνα  ξεκουράζονται στην πυκνή ομίχλη και στου χιονιού την αγκαλιά που τα σκεπάζει. Χρυσόπετρα  η καρδιά μου και το όνομα του  ,ένα φτωχό χωριό …………….Γεννήθηκε σε αυτόν τον καταπράσινο λόφο που μεθά από το μύρο των ανθών και το φως που πάντα είναι αναμμένο  στο ξωκλήσι του Ταξιάρχη  στο καντήλι το αργυρό που το πρόσωπο του φωτίζει !!!

Σπίτι μου μικρό είσαι  και εσύ εκεί!!!!!!!

Τα θεμέλια σου γερά .Χέρια των γονιών μου χέρια δουλεμένα και καθαρά σε έκτισαν

Εκεί μετρούσα τα άστρα  στον Ουρανό όταν σε μια απέραντη έκταση με ολοκόκκινες παπαρούνες  η καρδιά μου είχε φωτιά !!!

Ακόμα θυμάμαι πως παρατηρούσα τα τρυφερά βλαστάρια τις ρίζες τα χρώματα την φύση. Πόσες αποχρώσεις στο χρυσό  αγκαλιάζονταν το πρωί και το βράδυ!!

Πέρασαν πολλά χρόνια και τώρα γυρίζω πίσω Ο χρόνος δεν έχει αγγίξει το τοπίο   …… κρυφή ελπίδα ,το κλειδί  που στα χέρια κρατώ της πόρτας να ταιριάζει ακόμα στο σπίτι των γονιών μου   και την βρύση στην αυλή που ποτέ δεν έκλεισα ανοιχτή να βρω.

Πόσα όνειρα στην άκρη  παραπεταμένα, εγκαταλελειμμένα στους  χωμάτινους δρόμους στις γλάστρες με τις γαριφαλιές τα ζουμπούλια και τα βασιλικά  που στόλιζαν όλες τις αυλές .

Χωριό μου…γη γόνιμη !!! Πόσο  το αγαπώ Την αγάπη δεν την φοβήθηκα ποτέ .Δεν μπορείς να χάσεις από την αγάπη .Μόνο πλουσιότερος μπορείς να γίνεις Εκεί οι ρίζες μου  βαθιά θεμελιωμένες .Εκεί  γεννήθηκα  έκλαψα και γέλασα  εκεί …πρωτοπερπατησα και πρωτόπαιξα

Φθάνω στην πλατεία με τα τεράστια πλατάνια και τα παλιά σπίτια Τι να πρωτοθυμηθώ….σαν αστραπή περνάνε από το μυαλό μου όλες αυτές οι σκέψεις .Περιπλανιέμαι με τους  καπετάνιους της ψυχής.. τα όνειρα   και διασχίζω τον μεγάλο χωμάτινο δρόμο .

Τα δάκρυα μου κυλούν στα μαγουλά μου. Το καρδιοχτύπι μεγαλώνει. Σε λίγα μέτρα δεξιά  το σχολείο .Ήταν και είναι το ομορφότερο σχολείο που είδα ποτέ. Χτισμένο με πέτρα παλιό στέκεται τόσα χρόνια ορθό.

Η τεράστια αυλή …γεμάτη χρώματα από τριαντάφυλλα και μικρά-μικρά  άγνωστα λουλουδάκια.

Ποτέ δεν εμαθα το όνομα τους .Στο πίσω μέρος της αυλής το ξωκλήσι του Ταξιάρχη με λευκό μάρμαρο χτισμένο  και τον μεγάλο σταυρό  που φαίνεται από μακριά στην κορυφή.

Γύρω του φυτεμένα αστεράκια ,αστροβότανα  και δένδρα που κρατούν  με τα κλαδιά τους τον ίσκιο .Πάντα  μου άρεσε ο ήχος της βροχής όταν έπεφτε και αυτή η μυρωδιά του χώματος με μεθούσε!!!!!!

Για τα αστεράκια  υπάρχουν τόσες παραδόσεις που ο δάσκαλος μας έλεγε στην αίθουσα του παλιού σχολείου.

Ο λαός που τα αγαπά λέγει ότι είναι οι μαργαρίτες της γιορτής των Ταξιαρχών .Ανθίζουν  από το τέλος του καλοκαιριού ως τα μέσα του Φθινοπώρου .

Ένας αρχαίος μύθος λέει ότι τα λουλουδάκια αυτά  φύτρωσαν από τα δάκρυα της Αστεραίας της Θεάς του έναστρου Ουρανού που έκλαψε επειδή δεν είδε άστρα όταν κοίταξε από ψηλά κάτω στην γη

Σηκώνω το κεφάλι  και κοιτώ πίσω από όλα αυτά. Στο βάθος το βουνό ξεπροβάλει θεόρατο.

Μοιάζει ακίνητος φρουρός που βάλθηκε να φυλά τούτο το χωριό .

Φαινόταν σαν να είχε απλώσει έναν μεγάλο μανδύα  αφού  πάντα μια πυκνή ομίχλη όλον τον χρόνο σχεδόν το καλύπτει .Πόσες φορές θέλησα να μπω στο δικό του κόσμο όταν ξέφευγα τις μέρες που δεν με αναζητούσε κανείς.

Χανόμουν στα κρυφά  απάτητα μονοπάτια του. Θυμάμαι μια φορά χάθηκα προσπαθώντας να ανακαλύψω τον μυστικό του κόσμο.

Χάνοντας τον δρόμο πέρασε από κάτι στενά δρομάκια πολύ ψηλά μέσα σε απότομες χαράδρες

Τότε εκεί ανακάλυψα αυτή την χρυσή πέτρα που πήρε το όνομα το μικρό χωριό μου.

Αναζητώντας τον δρόμο αποκαμωμένος μπήκα σε μια σπηλιά να ξεκουραστώ .

Καθώς μπήκα μέσα βρήκα ένα μεγάλο σπαθί πάνω σε έναν βράχο με μια χρυσή  πέτρα στην λαβή του .Το φως της πέτρας ήταν τόσο εκτυφλωτικό που φώτιζε όλη την σπηλιά .

Έμεινα άφωνος και σαστισμένος …..!!!!!!!!!!!!!

Ο πάππους μου πάντα μου έλεγε  σαν παραμύθι ότι εκεί σε αυτά τα μέρη κρύβονταν πολεμιστές !!και ότι με αυτό σπαθί κάποιος γενναίος πολεμιστής  είχε σκοτώσει τον Τούρκο τύραννο του χωριού. Όμως το σπαθί το έκρυψε μέσα σε εκείνο το βουνό να μην το βρει κανείς. Το σπαθί του Ταξιάρχη όπως το είχε ονομάσει ο ίδιος αφού  ο θρύλος έλεγε ότι το βρήκαν επάνω στην εικόνα του Αρχάγγελου κολλημένο . Μύθοι πολλοί ήθελαν να μείνει κρυμμένο στην ζηλευτή  άγρια ομορφιά του βουνού Κανείς δεν είχε προσπαθήσει να το βρει αφού υπήρχε ο φόβος πως όποιος το έβρισκε θα αποκεφαλιζόταν. 

Στους τοίχους της σπηλιάς  που είχαν μισογκρεμισθει είχαν μείνει παλιές  κρεμασμένες ζώνες και φυλαχτά .Στον τοίχο κάποιος είχε χαράξει  ανορθόγραφα την λέξη Ελεφθερια (Ελευθερία)

Δίχως να πω τίποτε  σε κανέναν κράτησα το μυστικό όλα αυτά τα χρόνια τηρώντας την υπόσχεση που είχα δώσει στον παππού μου λίγο πριν πεθάνει .

Ο πλούτος πάντα φέρνει διχόνοια μου έλεγε. Ας μείνει θαμμένο τούτο το μέρος στην σκέψη  και την καρδιά μας .

Έτσι το χωριό μου ένα μικρό σημαδάκι που μένει 30 χρόνια τώρα στον μικρό λόφο στο βουνό πάντα με πονά  στη σκέψη και στην καρδιά

Κουρασμένος από την μεγάλη διαδρομή  αφού είχα αφήσει το αυτοκίνητο στην άκρη του χωριού και περπατώντας  ποθώντας να βρω αυτά που είχαν μείνει στην καρδιά μου άθικτα τόσα χρόνια και με τα πόδια μου να μην μπορούν να με κρατήσουν άλλο βρήκα μια παλιά καρέκλα στην πλατεία του χωριού και έκατσα δοξάζοντας τον θεό που ήμουν εδώ.

Το βλέμμα μου ξεκούραστο  στο γαλανό τοπίο ανάσανα και ένας ψίθυρος ανακούφισης  βγήκε από το στόμα μου

“Ευχαριστώ”

ΧΡΥΣΟΣ ΜΙΣΧΟΣ

Αύγουστος. Ο Ήλιος που ανέτειλε σήμερα άπλωσε τα δάχτυλα  του στα σπίτια της πόλης.

Πέρασε από τα ανοιχτά παράθυρα από όλους τους κοιμισμένους ανθρώπους, χάιδεψε το γυμνό σώμα μου και ύστερα έλαμψε για μια στιγμή.

Γλυκές μυρωδιές στον αέρα, σκόρπιες τούτο το όμορφο πρωινό.

Χρυσές  αποχρώσεις παντού…χυμοί αγάπης …ανυπότακτοι άγγελοι μέσα στις παλάμες που τις πλημμύρισαν οι αχτίδες.

Ακουμπώ το μάγουλο μου στο μαξιλάρι και δεν θέλω να αφήσω αυτές τις τρυφερές στιγμές.

Γεμάτη από Καλοκαίρι σε τούτο το δωμάτιο του Ξενοδοχείου στην γωνιά του μυαλού μου, δεν μπορούσα να ξεφύγω από το παρελθόν  ….που έτρεχε ξοπίσω μου.

Μια φορά…..συναισθήματα χαραγμένα βαθιά  στις ρίζες της ζωής.

Ένας τοίχος το καταφύγιο μου.

Και όλο μου έλεγες θα φύγουμε μαζί…στην ελευθερία.

Σε θυμάμαι να φοράς το ιερό ρούχο της εκκλησιάς και να μου λες.. πρέπει να γονατίσω, να υποταχθώ να ταπεινωθώ να ζητήσω έλεος και εκείνος θα μεσολαβήσει μεγαλόψυχα για μας. Να πάμε στην Αλήθεια.

Η μεγάλη αυλή και η Εκκλησία…..ύμνοι της λειτουργίας στα αυτιά μου ηχούν ακόμα.

Η  μικρή κόκκινη φλόγα του κεριού έλουζε τα πρόσωπα μας.

Πάντα πίστευες ότι μπορούσες να σκαρφαλώσεις σε εκείνη τη μεγάλη ζωγραφιά ψηλά στην κορυφή του Ιερού και να βρεις παρηγοριά στην μεγάλη αγκαλιά της Παναγιάς.

Και οι Άγγελοι ολόγυρα φωτεινά πλάσματα ..ένοιωθες να σε κοιτούν.

Μα εσύ είχες βρει κρυψώνα στον ίσκιο του Ναού πίσω από μια μικρή αποθήκη.

Στην πόρτα το ιερό σώμα του Ευαγγελιστή Ιωάννη  έκρυβε το τρεμάμενο δικό σου.

Ακίνητος, ώρες πολλές χωρίς αέρα κρυμμένος από όλα του κόσμου τα βλέμματα.

Πόσος καιρός είχε περάσει από τότε ..πόσος καιρός!!!!

Και τώρα τα βλέφαρα έγιναν βαριά, η επιθυμία έμεινε γυμνή.

Κοιτάζω το παρελθόν και θυμάμαι σε μια χρυσή κλωστίτσα  κρεμασμένο εκείνο το χρυσό φυλαχτό περασμένο στο λαιμό σου.

Δεν μπορούσε να μας ελευθερώσει.

Πόσο αδέξια σε κρατούσα στην αγκαλιά μου πριν αγαπήσεις τον Θεό.

Σε είχα καλωσορίσει  στην καρδιά μου στα πρώτα λόγια στα πρώτα δάκρυα. Ένα μικρό κορμί γεμάτο ζεστασιά και τρυφερότητα πάνω στο στήθος μου, ένας χείμαρρος σιωπηλής ευτυχίας που ξεχείλισε. Η εμπιστοσύνη, η ζεστασιά με γέμιζαν με εκείνη την χαρά  που έμοιαζε  ασήμαντη και εφήμερη.

Σε έσφιγγα στην αγκαλιά μου και το πλάσμα που την γέμιζε, ανέπνεε μαζί μου.

Και ύστερα δυο κόκκινες φλόγες που έπαψαν να καίνε.

Σε εύρισκα μέσα στους δώδεκα αγγέλους που έπαιζαν και τραγουδούσαν με αρμονία στην Αγία Τράπεζα του Ναού.

Στο χέρι το σημαδάκι  που σε ξεχώριζε ένας μικρός σταυρός, στο δέρμα επάνω ένα γενετήσιο σημάδι.

Καθώς το κοιτούσα μου φαινόταν ένα όμορφο βάρος στα τρυπημένα χέρια του Ιησού.

Στη μορφή αυτή που ήθελες να αντιμετωπίσεις και να ξεπεράσεις.

Τα μάτια μου γεμίζουν λύπη καθώς σκέφτομαι ότι καμιά γυναίκα δεν θα είχε τη δύναμη να σε πληγώσει.

Να απλώσει το χέρι  να σε αγγίξει.

Ένα κομμάτι καρδιάς φεύγει μαζί σου, βρήκε στο ιερό της Εκκλησίας γωνιά.

Η καρδιά της αγάπης στα χρώματα της ιερής αγκαλιάς των αγγέλων μου απάλυναν τον πόνο.

Σε μεγάλες Εκκλησίες μαζί σου γέμισα θεϊκά χρώματα.

Πέτρινες μορφές, ομορφιά που κατοικεί στη στοργή στην ιερότητα στις βαθιές γωνιές του νου, στην αγιοσύνη.

Ο πρώτος μου άγγελος εσύ.

Γέρνω στο φως.

Τα μαλλιά μου δένω με κορδέλα τη δική σου θύμηση …σαν αχνό άρωμα στον αγέρα  η ανάσα σου.

Όποιος αγαπά, πάντα θα αγαπά.

Η ομορφιά το μεγαλείο, χωρά και στην πιο μικρή καρδιά, δένεται ριζώνει βαθιά.

Όλα είναι εκεί για να τα διαβάσεις με ειλικρίνεια.

Κρατάς την πληγή της καρδιάς με χέρια, ανοιχτά ακίνητα. Νομίζεις ότι το πρωινό τούτο φως του Καλοκαιριού  μπορεί να την διαπεράσει.

Γλιστρώ από το κρεβάτι, πατώ με δύναμη στο πάτωμα.

Γέμισα από φωνές ανθρώπων……..

Το μυαλό μου αφήνω να αγαπήσει τούτη την ανάμνηση, χρυσός μίσχος που σκάζει σε αστραφτερό λουλούδι του Ουρανού και γεμίζει το είναι μου, με ακολουθεί.

ΤΙΜΗΤΙΚΗ ΔΙΑΚΡΙΣΗ ΑΠΟ ΤΗΝ ΕΤΑΙΡΙΑ ΤΕΧΝΗΣ ΚΑΙ ΠΟΛΙΤΙΣΜΟΥ ΚΕΡΑΤΣΙΝΙΟΥ ΜΕ ΤΟ ΔΙΗΓΗΜΑ: «ΧΡΥΣΟΣ ΜΙΣΧΟΣ», 2009