Δημοσιευμένο στο βιβλίο μου Ανθρώπινες διαδρομές
Το μοναστήρι της Παναγιάς
Τούτο το
μοναστήρι ακουμπά στο ακρογιάλι, πλάι στο κύμα.
Ψιλόλιγνες,
αιωνόβιες ελιές… σκύβουν όταν φυσά ο αέρας δυνατά… θαρρείς πως θα σπάσουν.
Η Παναγιά
τότε αγρυπνά…
Ουρανός
θάλασσα… εικόνα ομορφιάς.
Μέσα στον
αυλόγυρο του Μοναστηριού… άνθη παντού.
Σκόρπια
κρινάκια… γαρύφαλλα. Ρόδα σε όλα τα χρώματα. άνθη πίστεως και αρετής.
Το πρώτο
χελιδόνι, βρήκε φωλιά στην σκεπή της εκκλησίας.
Όλα σε
εμπνέουν.
Όλα
ανυψώνουν την ψυχή σε προσευχή. Η μελωδία από το όμορφο καμπαναριό… αφήνει τους
συλλογισμούς σκόρπιους.
Άνθρωποι σε
αυτό το μοναστήρι μου μίλησαν για τους ωραίους κόσμους του Ουρανού.
Καλόγηροι
μου είπαν πως βασιλεύει η Παναγία σε Αγίους και Αγγέλους. Θα δεις την μητέρα
Παναγιά πάνω στα φτερά των Αγγέλων σε θρόνους ψηλούς… να σε παρηγορεί να σε
συμπονά.
Γίνεται η
ελπίδα, στέκεται στο πλευρό σου, σου δίνει ελπίδα και χαρά.
Έτσι χωρίς
θόρυβο, έτσι απλά.
Τα μάτια
μου βουρκώνουν.
Ο υιός της…
της μιλά.
«Μητέρα μου
δοξασμένη εις τον παράδεισο»
Δίκαιον
είναι να τιμά ο «υιός την μητέρα
καθου εκ
δεξιών μου και Βασίλευε εν Ουρανώ επί της γης».
Δέσποινα…
τείχος απροσμάχητο ελέους πηγή του κόσμου καταφύγιο… Θεϊκές παρουσίες, μου
γεμίζουν την ψυχή εκεί.
Όλα
μεγαλόπρεπε και απλά.
Γαλάζια και
πράσινα όλα γύρω μου.
Η Θεά είναι
αξέχαστη, ανεπανάληπτη.
Μια
ατέλειωτη ζωγραφιά.
Τα πουλιά
άμισθα… φτερωτοί τραγουδιστές… συνθέτουν και τραγουδούν άριες.
Δυο
καντηλάκια… αναμμένα στο εσωτερικό του μοναστηριού… φωτίζουν τις σκέψεις μου.
Τα βράδια…
το απαλό φως του φεγγαριού με άφησε… να συνομιλώ μαζί του.
Στο
μοναστήρι της Παναγιάς… έμεινα μια βδομάδα…
με
φιλοξένησε ο Ηγούμενος και η Παναγιά.
Ποτέ δεν θα
ξεχάσω… το όμορφο πρόσωπό της… στην εικόνα της εκκλησία εκεί που κρατά τον
Χριστό αγκαλιά.
Σήμερα
φεύγω… την αποχαιρετώ. Πάντα όμως θα την αποζητώ να μιλήσω μαζί της. Όταν θα
ψάχνω συμπόνια, όταν όλα θα μου λείπουν θα ψάχνω να βρω την αγκαλιά της μάνας
του Χριστού… να παρηγορηθώ.
Ξέρω ότι θα
την αντικρύσω να στέκει στα δεξιά της ωραίας Πύλης.
Η παρηγοριά
της ένα βοτάνι για τις λαβωματιές της ζωής.
Θα
ακουμπήσω πάλι σε αυτή την πονετική μητρική καρδιά, θα ψιθυρίσω λόγια… που δεν
τα έχω πει ποτέ μου.
«Την πάσα
ελπίδα μου εις σε ανατίθημι».
Σκέπασέ μου
τα λάθη.
Στην θλίψη
μου να μην χαθώ.
Εκεί
μπροστά στο ακοίμητο καντήλι της θα προσευχηθώ.
Η ψυχή ελεύθερη
από τα γήινα, θα ζητά να υψωθεί για άλλη μια φορά να ζητώ η παναγιά να αγγίξει
την ανθρώπινη μικρή μου καρδιά.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου