ΤΙΜΗΤΙΚΗ ΔΙΑΚΡΙΣΗ -*ΧΡΥΣΟΣ ΜΙΣΧΟΣ*

ΤΙΜΗΤΙΚΗ ΔΙΑΚΡΙΣΗ ΑΠΟ ΤΗΝ ΕΤΑΙΡΙΑ ΤΕΧΝΗΣ ΚΑΙ ΠΟΛΙΤΙΣΜΟΥ ΚΕΡΑΤΣΙΝΙΟΥ ΜΕ ΤΟ ΔΙΗΓΗΜΑ *ΧΡΥΣΟΣ ΜΙΣΧΟΣ* 2009

ΧΡΥΣΟΣ ΜΙΣΧΟΣ

Αύγουστος. Ο Ήλιος που ανέτειλε σήμερα άπλωσε τα δάχτυλα  του στα σπίτια της πόλης.

Πέρασε από τα ανοιχτά παράθυρα από όλους τους κοιμισμένους ανθρώπους, χάιδεψε το γυμνό σώμα μου και ύστερα έλαμψε για μια στιγμή.

Γλυκές μυρωδιές στον αέρα, σκόρπιες τούτο το όμορφο πρωινό.

Χρυσές  αποχρώσεις παντού…χυμοί αγάπης …ανυπότακτοι άγγελοι μέσα στις παλάμες που τις πλημμύρισαν οι αχτίδες.

Ακουμπώ το μάγουλο μου στο μαξιλάρι και δεν θέλω να αφήσω αυτές τις τρυφερές στιγμές.

Γεμάτη από Καλοκαίρι σε τούτο το δωμάτιο του Ξενοδοχείου στην γωνιά του μυαλού μου, δεν μπορούσα να ξεφύγω από το παρελθόν  ….που έτρεχε ξοπίσω μου.

Μια φορά…..συναισθήματα χαραγμένα βαθιά  στις ρίζες της ζωής.

Ένας τοίχος το καταφύγιο μου.

Και όλο μου έλεγες θα φύγουμε μαζί…στην ελευθερία.

Σε θυμάμαι να φοράς το ιερό ρούχο της εκκλησιάς και να μου λες.. πρέπει να γονατίσω, να υποταχθώ να ταπεινωθώ να ζητήσω έλεος και εκείνος θα μεσολαβήσει μεγαλόψυχα για μας. Να πάμε στην Αλήθεια.

Η μεγάλη αυλή και η Εκκλησία…..ύμνοι της λειτουργίας στα αυτιά μου ηχούν ακόμα.

Η  μικρή κόκκινη φλόγα του κεριού έλουζε τα πρόσωπα μας.

Πάντα πίστευες ότι μπορούσες να σκαρφαλώσεις σε εκείνη τη μεγάλη ζωγραφιά ψηλά στην κορυφή του Ιερού και να βρεις παρηγοριά στην μεγάλη αγκαλιά της Παναγιάς.

Και οι Άγγελοι ολόγυρα φωτεινά πλάσματα ..ένοιωθες να σε κοιτούν.

Μα εσύ είχες βρει κρυψώνα στον ίσκιο του Ναού πίσω από μια μικρή αποθήκη.

Στην πόρτα το ιερό σώμα του Ευαγγελιστή Ιωάννη  έκρυβε το τρεμάμενο δικό σου.

Ακίνητος, ώρες πολλές χωρίς αέρα κρυμμένος από όλα του κόσμου τα βλέμματα.

Πόσος καιρός είχε περάσει από τότε ..πόσος καιρός!!!!

Και τώρα τα βλέφαρα έγιναν βαριά, η επιθυμία έμεινε γυμνή.

Κοιτάζω το παρελθόν και θυμάμαι σε μια χρυσή κλωστίτσα  κρεμασμένο εκείνο το χρυσό φυλαχτό περασμένο στο λαιμό σου.

Δεν μπορούσε να μας ελευθερώσει.

Πόσο αδέξια σε κρατούσα στην αγκαλιά μου πριν αγαπήσεις τον Θεό.

Σε είχα καλωσορίσει  στην καρδιά μου στα πρώτα λόγια στα πρώτα δάκρυα. Ένα μικρό κορμί γεμάτο ζεστασιά και τρυφερότητα πάνω στο στήθος μου, ένας χείμαρρος σιωπηλής ευτυχίας που ξεχείλισε. Η εμπιστοσύνη, η ζεστασιά με γέμιζαν με εκείνη την χαρά  που έμοιαζε  ασήμαντη και εφήμερη.

Σε έσφιγγα στην αγκαλιά μου και το πλάσμα που την γέμιζε, ανέπνεε μαζί μου.

Και ύστερα δυο κόκκινες φλόγες που έπαψαν να καίνε.

Σε εύρισκα μέσα στους δώδεκα αγγέλους που έπαιζαν και τραγουδούσαν με αρμονία στην Αγία Τράπεζα του Ναού.

Στο χέρι το σημαδάκι  που σε ξεχώριζε ένας μικρός σταυρός, στο δέρμα επάνω ένα γενετήσιο σημάδι.

Καθώς το κοιτούσα μου φαινόταν ένα όμορφο βάρος στα τρυπημένα χέρια του Ιησού.

Στη μορφή αυτή που ήθελες να αντιμετωπίσεις και να ξεπεράσεις.

Τα μάτια μου γεμίζουν λύπη καθώς σκέφτομαι ότι καμιά γυναίκα δεν θα είχε τη δύναμη να σε πληγώσει.

Να απλώσει το χέρι  να σε αγγίξει.

Ένα κομμάτι καρδιάς φεύγει μαζί σου, βρήκε στο ιερό της Εκκλησίας γωνιά.

Η καρδιά της αγάπης στα χρώματα της ιερής αγκαλιάς των αγγέλων μου απάλυναν τον πόνο.

Σε μεγάλες Εκκλησίες μαζί σου γέμισα θεϊκά χρώματα.

Πέτρινες μορφές, ομορφιά που κατοικεί στη στοργή στην ιερότητα στις βαθιές γωνιές του νου, στην αγιοσύνη.

Ο πρώτος μου άγγελος εσύ.

Γέρνω στο φως.

Τα μαλλιά μου δένω με κορδέλα τη δική σου θύμηση …σαν αχνό άρωμα στον αγέρα  η ανάσα σου.

Όποιος αγαπά, πάντα θα αγαπά.

Η ομορφιά το μεγαλείο, χωρά και στην πιο μικρή καρδιά, δένεται ριζώνει βαθιά.

Όλα είναι εκεί για να τα διαβάσεις με ειλικρίνεια.

Κρατάς την πληγή της καρδιάς με χέρια, ανοιχτά ακίνητα. Νομίζεις ότι το πρωινό τούτο φως του Καλοκαιριού  μπορεί να την διαπεράσει.

Γλιστρώ από το κρεβάτι, πατώ με δύναμη στο πάτωμα.

Γέμισα από φωνές ανθρώπων……..

Το μυαλό μου αφήνω να αγαπήσει τούτη την ανάμνηση, χρυσός μίσχος που σκάζει σε αστραφτερό λουλούδι του Ουρανού και γεμίζει το είναι μου, με ακολουθεί.