Ένα διήγημα μου δημοσιευμένο-«Η τελευταία παράσταση»

http://renarossizairi.blogspot.com

/ Ένα διήγημα μου δημοσιευμένο σε αυτό το μπλοκ που υπάρχει και διαγωνισμός 7 Αυγούστου 2010

http://renarossizairi.blogspot.gr/search?updated-min=2011-01-01T00:00:00%2B02:00&updated-max=2012-01-01T00:00:00%2B02:00&max-results=27

IΣΤΟΡΙΑ ΑΓΑΠΗΣ Νο 10: «Η τελευταία παράσταση»: 8 ψήφοι

Η ΤΕΛΕΥΤΑΙΑ ΠΑΡΑΣΤΑΣΗ

Αλλεπάλληλα προσωπεία αφήνω στο πάτωμα του καμαρινιού.

Βγάζω την μάσκα νικημένος με μια θεατρική αίσθηση και κίνηση .

Χαμένος είμαι  πολλά χρόνια στο θνητό είδωλο και χρόνο

-Και τώρα οι δυο μας …………του μιλώ δυνατά

Καθώς κοιτώ τον καθρέπτη η αλήθεια μαχαίρι βυθισμένο στου κορμιού το ζεστό πηχτό αίμα.

Το πρόσωπο μου υγρό , ρυτιδωμένο, γερασμένο από πόνο   αγνώριστο ……..Το φως  από τον προβολέα που κρέμεται στην άκρη του καθρέπτη  το ματώνει.

Λευκός καμβάς το μυαλό ανακατεύει τις αναμνήσεις σαν χρωματιστές πέτρες στα χέρια ζωγράφου  και τα χείλη άχρωμα έχουν κολλήσει στων χρόνων τις υποσχέσεις .

Χέρια βαριά με φωτιά χρόνια γράφουν στο κορμί δίχως πένα ονόματα ανθρώπων  σε μια περιπέτεια …σημάδια μοιάζουν που έμειναν για πάντα στο κορμί χαραγμένα .

Ακίνητος ,παγωμένος στον καθρέπτη μπροστά μοιάζω πεθαμένος .

Στην  δεξιά γωνιά πεταμένο ένα παλιό ξεκούρδιστο γραμμόφωνο  ξεχασμένο από την τελευταία περιοδεία του θιάσου στα χωριά .

Μοιάζει σαν πληγωμένος φαντάρος σε μια τελευταία  μάχη με μοναδικό  εχθρό τον  καιρό

Και ενώ όλα φαίνονται νεκρά παρατημένα ……  μουσική γεμίζει το δωμάτιο ξαφνικά

Ένα αργεντινικο  τανγκό   κυλά στα αυτιά μου  …αυτό που ακούγαμε αγκαλιασμένοι στην πλατεία του Θεάτρου όταν σε είχα γνωρίσει και σε αγαπούσα  τόσο πολύ  . Όλα  γύρω μου  στριφογυρίζουν  και εμείς  μεθυσμένοι από  έρωτα  παραδομένοι  σε ένα ατελείωτο φλογισμένο χορό……Το ελαφρύ αρωματισμένο σου  κορμί  στα χέρια μου  τρέμει  …το παραλήρημα  της στιγμής στο μοιραίο πάθος  με παρασέρνει   ξυπνά η μνήμη του σώματος και με τυραννά .

Ξανακοιτώ τον καθρέπτη …..στο είδωλο μου  όλες οι σκέψεις όλα τα λάθη όλες οι πράξεις  σε μια  αιώνια σιωπή, όλη η ζωή μου στα μάτια μου μπροστά περνά.

Βάζω το χέρι στο μέρος της καρδιάς που με πονά …. Και αγγίζω τον Θεό σπασμένο άγαλμα… σε έναν ναό που έκτισα σε μια κουρασμένη  καρδιά

 Ο Θεός που ζέσταινε τούτο τον ναό  μια αγάπη  έγινε που αργοπεθαίνει δίχως λυτρωμό ,σε νύχτες ασέληνες  σε μέρες  χωρίς φως ένα κλωνάρι γιασεμί κρατώ και το βουτώ στην ψυχή μα το άνθος του ονείρου φυλλορροεί  σε ένα αβέβαιο  ταξίδι μάσκας και ζωής

Ω συντρόφισσα της ψυχής  που είσαι και σε ποιο λιμάνι των ονείρων πενθείς…….

Τα χέρια μου δεν σε φτάνουν ,χωρίς μίλημα χωρίς φίλημα χωρίς ελπίδα κοντά σου να μείνω θέλω  σου ψιθύριζα …

Ένα μαγικό παλιό βιολί  ακούγεται από το βάθος της σκηνής του Θεάτρου νότες ερωτικές το δοξάρι γλιστρά …και το βιολί κλαίει σπαραχτικά απελπισμένα    Στην τελευταία παράσταση ο φτωχός βιολιστής πεθαίνει  περιμένοντας την αγαπημένη του να γυρίσει  αφού δεν γνωρίζει ότι  η μοναδική του αγάπη που έφυγε μια μέρα μακριά   από κοντά του δεν ζει πια .

Η καρδιά του κάποια χειμωνιάτικη βραδιά σταματά και τα χείλη του ψιθυρίζουν το όνομα της γλυκά στα μάτια ένα δάκρυ ζεστό κυλά   καθώς σωριάζεται στο πάτωμα  και  το βιολί σταματά , σιωπά για πάντα .

Όρθιοι οι θεατές χειροκροτούν  τον μεγάλο ηθοποιό  και φωνάζουν δυνατά μπράβο ενώ τον    περιμένουν να υποκλιθεί .

Όμως  η καρδιά λύγισε στα αληθινά…..η τελευταία νότα  του μάτωσε τα δάχτυλα  και είναι εκεί ακίνητος βουβός ασάλευτος σαν πέτρα

Φωνές ακούγονται από το βάθος της πλατείας του Θεάτρου  Άνθρωποι προσπαθούν  να ανέβουν στην σκηνή   

Φωτογράφοι, κάμεραμαν  ξεφυτρώνουν από παντού ……..Κάποιος φωνάζει για ένα ασθενοφόρο …ενώ κάποιος άλλος σκυμμένος πάνω από τον ηθοποιό φωνάζει για γιατρό .

Mα είναι πολύ αργά …ελεύθερος πια ταξιδεύει με την ανάσα της σιωπής με τα λευκά φτερά του θανάτου ακολουθώντας το φως το χαμένο μοναδικό του ταίρι  ψάχνει ..........................